Wanneer Alcar op al zijn vorige levens terugblikte, zag hij dat hij zowel mannelijke als vrouwelijke leven had beleefd. Hij zag levens waarin hij als man had goedgemaakt, en andere levens waarin hij als vrouw andere mensen had gediend. Het eerste leven dat Alcar beschrijft, ligt duizenden jaren terug in de tijd. In dat leven beleefde hij het moederlichaam, en was Alcar dus een 'zij'‘ 

Als moeder baarde ze twee kinderen. Deze kinderen brachten haar echter geen geluk, want ze stierven vroegtijdig. Haar dochter ging over door ziekte, en haar zoon werd door een wild dier verscheurd. Haar man liet haar met deze ellende alleen. Hij was altijd op jacht, en had een ander lief waarmee hij zijn tijd doorbracht. De jager was nooit thuis, waardoor zijn vrouw het verlies van hun kinderen alleen moest verwerken. Ze haatte haar man, omdat die haar in de steek liet met haar verdriet.

                                              ZUCHT NAAR RIJKDOM.

Alcar volgt de verbinding van deze zielen naar het verdere verleden om te onderzoeken hoe deze situatie is veroorzaakt. Hij zag dat hij in het voorafgaande leven de ziel van deze jager al had ontmoet, daar was die ziel zijn vader. In dat leven waren zijn ouders rijk en bezaten ze alles wat een mens zich in zijn aardse leven maar kan wensen.

Maar die rijkdom was tevens de val voor Alcar. In die tijd was hij geestelijk nog niet hoog ontwikkeld. Duizenden jaren geleden was hij nog geen ‘ meester van het licht’, zijn gevoelsleven was toen nog duister. Hij voelde nog geen liefde voor zijn ouders, hij was in gevoel nog afgestemd op bezit en geweld. Door de levens die hij voordien had beleefd, had hij nog geen hoge gevoelsgraad verworven. Als hij op dit moment zou overgaan naar het hiernamaals, zou hij terechtkomen in een duistere sfeer die het ‘land van haat, hartstocht en geweld’ genoemd wordt.

Als zoon keek hij begerig naar de rijkdom van zijn ouders, en wilde die zo snel mogelijk zelf bezitten. Hij kon niet wachten tot hij dat bezit zou erven. Om sneller van de rijkdom te kunnen genieten, bracht hij zijn vader om en bestal hij zijn moeder. Hij liet haar berooid achter en keerde niet meer terug. Zijn moeder stierf van verdriet.

                                         ZIEL EN PERSOONLIJKHEID.

In dat rijke leven had Alcar zich met twee zielen in disharmonie gebracht. Deze zielen belemmerde hij in hun ontwikkeling. Dit bracht in zijn eigen ziel een innerlijke werking teweeg die erop gericht was om zich weer in harmonie met hen te brengen. Vanuit zijn ziel kwam er een stuwing op gang om alles te doen wat nodig was om de belemmering weg te nemen die hij deze twee zielen had opgelegd. Als persoonlijkheid was hij zich niet bewust van deze stuwing, daarvoor was zijn gevoelsleven nog niet hoog genoeg ontwikkeld. Wanneer hij als vrouw aan de jager goedmaakte, dat was dat niet met een blij gevoel.

Die vrouw haatte haar man, want haar gevoelsleven was nog afgestemd op haat en bedrog. Als persoonlijkheid wist ze ook niet dat haar ziel haar in deze situatie gebracht had om zich te bevrijden van wat ze de ziel van de jager in een vorig leven had aangedaan. Ze maakte aan de jager goed door het moederschap, door het dragen van zijn leven.

In het rijke leven had Alcar zijn moeder bestolen en in de steek gelaten, waarna zijn moeder in verdriet was gestorven. Zr reïncarneerde en werd opnieuw moeder. Alcar werd in dat nieuwe leven weer geboren als kind van deze moeder. Als hij in dit nieuwe leven het tegenovergestelde kon doen en zijn moeder nu liefde gaf in plaats van ellende, zou hij weer in harmonie kunnen komen. Alcar werd geboren als dochter van deze moeder, dus in dit leven was Alcar weer een ‘zij’. 

Wanneer zij in de moederschoot opgroeide, viel haar moeder in een diepe kuil. Ogenschijnlijk was er niets aan de hand, maar na enige maanden na de geboorte begon de ellende en kon haar moeder geen voet meer verzetten. Toen de dochter 14 jaar oud was, ging haar vader over en bleef zij alleen met haar moeder achter. In dit leven was er geen rijkdom, ze moesten hard werken op het land om de boterham te verdienen. Vanaf dat moment werkte ze voor haar moeder en verzorgde haar, dag en nacht, tot haar moeder overging. De dochter was toen 30 jaar oud. Door haar zorgzaamheid gaf ze aan haar moeder in dit leven terug wat ontnomen was in het vorige rijke leven.

Nadat haar moeder was overgegaan, verbond de dochter zich met een man en daaruit werd een kind geboren. Een ziekte die vele levens van de aarde riep, verbrak dit gezin en zij bleef alleen achter. Door aardse ogen bekeken lijkt het toevallig dat zij alleen achterbleef, en niet haar man of haar kind.

Maar Alcar ziet later dat ook die een diepere betekenis had, en dat zijn ziel deze situatie had aangetrokken om zelf verder te komen in de zware gevoelens waarmee het leven met de jager was beëindigd.

Alcar kwam in beide levens als vrouw in een soortgelijke situatie. Telkens bleef de vrouw in groot verdriet achter, nadat haar kinderen overleden waren.

Nadat ze door de jager alleen was gelaten en haar kinderen overleden waren, kon ze in dat leven toen tegen het eenzame verdriet niet op. Het verlies van haar kinderen kon ze niet alleen dragen. Hiervoor had ze de benodigde geestelijke persoonlijkheid nog niet opgebouwd. Alleen en verlaten maakte ze toen een eind aan haar leven op aarde. Daarna beleefde ze de geestelijke gevolgen van zelfmoord. Zoals beschreven in het artikel ‘zelfmoord’. Ze doolde vijftien jaar rond in een lege wereld, totdat haar natuurlijke levenstijd verstreken was. Toen het moment was aangebroken, waarop ze normaal zou gestorven zijn zonder zelfmoord, werd ze aangetrokken door de wereld van het onbewuste, voor een nieuwe incarnatie. Maar in gevoel had ze deze zelfdoding nog niet overwonnen. Hierin kon ze alleen verder komen wanneer haar ziel haar in een soortgelijke situatie bracht.

                                                           TOT RUST.

Alcar beschrijft ook een incarnatie van zichzelf in Egypte, waarin hij meehielp bouwen aan de Piramide van Gizeh. In dat leven was hij verliefd op een vrouw, maar zijn liefde werd hem ontnomen door een andere man. Met die man moest hij samenwerken aan de bouw van de piramide. Hij wachtte lang op het juiste ogenblik om zich van deze man te ontdoen. Dan kwam de gelegenheid, en in een worsteling stootte hij de man van de piramide naar beneden, waarna die enige dagen later stierf.

In een volgend leven in Jeruzalem maakte Alcar aan deze man goed. Hij ziet hem terug als zijn eigen kind. Beiden worden ze in dat leven opgetrokken door de grote liefde van zijn vrouw. Bij het zien van al zijn vorige levens herkent Alcar in haar de moeder waar hij in het arme leven op het land als zorgzame dochter voor gezorgd heeft. Zijn moeder van toen heeft zich in haar duizenden levens een groot innerlijk bezit eigen gemaakt, haar ziel is nu gereed veel liefde te geven.

Door haar liefde komt Alcar in het leven in Jeruzalem tot innerlijke rust. Hier gaat hij tot een hogere gevoelsgraad over. In vorige levens was hij wild geweest maar dat geweld had hij inmiddels goedgemaakt. Door zijn vele levens van goedmaken kreeg hij hogere gevoelens, waardoor hij de gevoelswereld van haat en geweld achter zich kon laten.

In zijn volgende leven in Italië legde hij zich toe op de kunst. Hij wilde zich de beeldende kunst eigen maken. Hier ontwikkelde hij  gevoelens om het leven ion de kunst uit te beelden, in plaats van om het leven te vernietigen. Hij begon de schoonheid van het leven te zien, en zijn liefde voor al wat leeft en groeide.

                                  OOK DE JAGER WERD KUNSTENAAR.

Door het goedmaken aan de jager was de stuwing van Alcar naar deze ziel opgelost. Maar de jager was nog niet in harmonie, want hij had zijn vrouw met het verlies van hun kinderen alleen achtergelaten. Zijn liefdeloze houding naar zijn vrouw was te begrijpen, hij had een gevoel van onverschilligheid overgehouden uit het vorige rijke leven waarin hij toen door zijn zoon omgebracht werd.

Maar vroeg of laat gaat de ziel elke liefdeloze handeling herzien, om in harmonie te komen met al het leven. Zelfs elke verkeerde gedachte zal de ziel ooit rechtzetten om in rust en vrijheid aan haar geestelijke bewustwording te kunnen beginnen.

Duizenden jaren later heeft de ziel van de jager het verlaten van zijn vrouw rechtgezet, en is hij een steun geworden voor Alcar in plaats van lastbezorger. In de zeventiende eeuw na Christus werd hij de leermeester van Alcar in het laatste leven dat Alcar op aarde als kunstenaar beleefde.

Als jager had hij lang geleden al de bruisende natuur om later kunstenaar te worden. In dat leven duizenden jaren geleden bleef hij tot zijn einde jagen en toch werd hij tientallen eeuwen later beroemd in de kunst. Tussen dat leven toen en het leven als kunstenaar lagen vele levens waarin hij zijn gevoelsgraad verhoogde. Maar dank zij de reïncarnatie is hij niet eeuwig jager gebleven, en is hij volledig in harmonie gekomen met de ziel van Alcar, die hij nooit alleen achterliet.

                                                DEZELFDE ZIELEN.

Met het beschrijven van zijn vorige levens wil Alcar ook duidelijk maken dat we juist die mensen ontmoeten, waarmee we vanuit ons verleden te maken hebben. We incarneren alleen naar die zielen waaraan we hebben goed te maken.

Hierin kunnen we geen enkele ziel overslaan. We komen in alle landen en volkeren, we worden op alle uithoeken van de aarde geboren, maar telkens is het minstens één ziel uit ons verleden waar we naar terugkeren om aan goed te maken. Wanneer er dan uiteindelijk geen enkele ziel meer op aarde leeft, die ons nog gebonden houdt, komt ons gevoelsleven vrij van de aarde, en gaan we over naar het hiernamaals.

                                                   NAAR DE SFEREN.

Toen Alcar alle ellende had goedgemaakt, die hij ooit andere zielen had aangedaan, ging hij over naar de sferen in het hiernamaals om daar als astrale persoonlijkheid verder te evolueren. Door al die levens op aarde had hij de grofstoffelijke gevoelsgraad bereikt, zodat hij in het hiernamaals ontwaakte in het schemerland.

Daar voelde hij al snel, dat hij in het geestelijk leven vooral vooruitkwam door andere zielen te dienen. Hij daalde af in de duistere sferen en werkte daar vele jaren. In zijn aardse leven had hij een grote wilskracht opgebouwd, en die zette hij nu in om de duistere krachten te weerstaan en de zielen te helpen die zich van deze duisternis wilden losmaken. Zo bereikte hij in een relatief korte tijd de eerste lichtsfeer.

Daar werkte hij verder aan zijn kunst. Op aarde had hij al een grote hoogte bereikt, maar hij voelde dat hij nog verder kon. Hij bestudeerde de kunst die hij reeds op aarde had gebracht, en besefte dat hij nu door zijn groter liefde het leven dieper kon aanvoelen. Hij kreeg het verlangen om zijn kunst te verfijnen, en die hogere kunst naar de aarde te brengen, om hiermee mensen te stimuleren om hun gevoel op het hogere te richten.

                                           ZIJN LAATSTE REÏNCARNATIE.

Alcar mediteerde jarenlang om te voelen hoe hij in zijn laatste leven op aarde zijn kunst het beste kon vertolken.

Op een gegeven moment werd hij heel stil en voelde hij het wonder van reïncarnatie in zichzelf geboren worden. Hij ging over naar de wereld van het onbewuste om naar de aarde te reïncarneren.

In de zeventiende eeuw na Christus kon Alcar deelnemen aan het grote plan van ‘DE UNIVERSITEIT VAN CHRISTUS’ om door kunst het gevoelsleven van mensen op aarde te richten op het hogere. In 1599 werd hij wedergeboren als Anthony van Dyck.

Met dit leven toonde hij tevens zijn dankbaarheid voor alle lichamen die hij van Moeder Aarde had ontvangen om goed te maken en geestelijk te evolueren.  Vele zielen voelen in de sferen van licht dat ze nog eenmaal naar de aarde willen terugkeren om daar iets van geestelijke waarde te brengen, waar ze in hun verdere evolutie met voldoening naar terug kunnen kijken.

                                               NIETS GAAT VERLOREN.

Wanneer hij na dit laatste leven op aarde weer in de sferen kwam, wist hij dat hij gestorven was, maar zijn vorige levens kende hij nog niet. Hij werkte echter onafgebroken door, en bereikte in vijfentwintig jaar de derde lichtsfeer. Daar werden hem zijn vorige levens getoond. Toen kon hij in zijn eigen verleden afdalen en zien dat er niets verloren was gegaan, alles lag vast, zelfs de kleinste dingen zag hij terug.

Door al zijn vorige levens zag hij een rode draad heenlopen, de stuwing van zijn ziel om goed te maken en innerlijk te evolueren. Hij kreeg een gevoel om dit inzicht op aarde te brengen. Hiermee kon hij beginnen wanneer hij in de vijfde lichtsfeer was gekomen, en als geestelijk leider van Jozef Rulof boeken op aarde kon brengen. Zo beschrijft hij in ‘Het Ontstaan van het Heelal’ naast zijn eigen vorige levens, hoe hij met Jozef in uitgetreden toestand naar de tempel der ziel gaat om nog verder in het verleden van de ziel af te dalen, zodat hij ook die kennis op aarde kan brengen.

Door het beschrijven van zijn vele levens wilde hij ook duidelijk maken dat het voor de meesters van het licht mogelijk is om ver in het verleden van hun eigen ziel terug te kijken. Als zij zich verbinden met nog hogere meesters, kunnen ze zelfs terugkijken tot het moment dat hun ziel ontstaan is.