’MIJN PRIORITEITEN ZIJN ANDERS KOMEN TE LIGGEN.’
Op 23 september 1978 had Elly een bijna-dood ervaring. Ze komt in hemelse sferen terecht en neemt de hand van een wezen van licht. Maar vlak voordat ze over een grens gaat, is ze terug in haar lichaam. Ze krijgt niet alleen te maken met fysieke pijn, maar ook met geestelijk verlies: de aarde is in vergelijking met de ervaring die haar zojuist ten deel is gevallen koud en kil, en haar dochtertje is dood geboren. In dit artikel doet ze haar verhaal.Ze wilde niet meer thuis bevallen. Vijftien maanden eerder was de zwangerschap van haar eerste dochter dermate moeizaam verlopen dat ze nu, al wandelend in het bos, bij de eerste tekenen dat de bevalling eraan zat te komen, besloot naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal in e verloskamer, gaat het al snel mis. Ze vertelt: ‘’Er gebeurde van alles. Er was chaos en paniek. Mijn hartslag werd verward met dan van ons ongeboren kind en de weeën vielen plots weg. Ik verloor veel bloed. En toen gebeurde het. Opeens zag ik van bovenaf een vrouw met haar benen in de baarstangen liggen. Om haar heen, op de grond, veel bloed. Ik zag haar bevallen en besefte dat ik het zelf was die daar lag! Het baby’tje werd door het personeel in een doek gewikkeld en naar een andere kamer gebracht. Ik volgde mijn dochter en wist: ze is dood. 

Tijd en ruimte betekenden niets en het volgende moment bevond ik me in een tunnel met aan het eind een heel mooi licht. De zon kan hier nog zo prachtig schijnen, maar zoiets had ik nog nooit gezien. Ik kreeg een gevoel van warmte en onvoorwaardelijke liefde over me, zag bloemen in de mest sensationele kleuren en hoorde heerlijke rustgevende muziek.’’Tot hier en niet verder:Tijdens haar bijna-dood ervaring ontmoet ze een stralend wezen in een lang gewaad, die haar zijn hand aanbiedt. Als ze deze aanneemt komt ze geleidelijk aan steeds meer in het stralende licht te staan. Maar vlak voordat ze helemaal in het licht opgaat, laat het wezen haar hand los en wordt ze in haar lichaam 'teruggezogen'. "Ik wist: het is tot hier en niet verder. Tijdens de ervaring kende ik geen angst. Ik vond alles prachtig. De communicatie verliep non-verbaal, alles waaraan je dacht was er gewoon. De antwoorden op vragen die ik had over het universum en leven en dood waren nu volkomen helder voor me. Alles was goed zoals het was." Maar de terugkeer op aarde valt haar zwaar. Het eerste wat ze zich herinnert zijn de klappen van een verpleeg- kundige op haar wangen. 'Ik was even bang dat we u kwijt waren', krijgt ze te horen.

Pilletje:Ze probeert het gevoel van geluk en vrede nog vast te houden, maar onvermijdelijk dringt de harde realiteit tor haar door: ze is terug op de 'koude, kille en liefdeloze' aarde en haar kind heeft de bevalling niet overleefd. Ze wil haar bijzondere ervaring delen met het verplegend personeel, maar ze krijgt nauwelijks respons. Haar een pilletje toestoppen is zo'n beetje alles wat ze doen. Ze neemt het ze inmiddels niet meer kwalijk: "Er was toen nog maar heel weinig bekend over dit soort ervaringen. Zelf had ik er ook nog nooit van gehoord. Dat maakte het ook moeilijk om mijn ervaring met m'n omgeving te delen. Mijn man heb ik het tot in den treuren verteld, maar vrienden en familie stonden er nauwelijks voor open. Men dacht al snel: ze heeft een moeilijke tijd, ze is verward of heeft hallucinaties gezien." Doordat haar ervaring voor een groot deel van haar omgeving niet te plaatsen is en eveneens nauwelijks in woorden te vatten, stopt ze 'm weg. Zeker de eerste tijd erna leeft ze op de automatische piloot. De hond wordt uitgelaten, haar dochter verzorgd, maar met haar hoofd is ze ergens anders. ''Wat moet ik hier?', dacht ik. De wereld is zo grauw en sober! Ik zocht de zintuiglijke prikkels van mijn ervaring, maar ze waren niet te vinden."Moeite met tijd:De geboorte van een zoon, anderhalf jaar na haar bijna-dood ervaring, brengt de vreugde terug en ze pakt haar werk in het basisonderwijs weer op. Ze werkt harder dan ooit, gaat fanatiek sporten en werkt nog harder. Alles is beter dan stilzitten op de bank, want wie weet wat er dan gebeurt? Maar langzamerhand haalt de ervaring haar in: "Ik kreeg het steeds moeilijker met de veranderingen op persoonlijk niveau die de ervaring met zich had meegebracht. Ik was niet meer de vrouw van vóór 23 september 1978. Zo had ik bijvoorbeeld moeite met tijd gekregen. Ik ervoer het als een hinderlijk keurslijf en omdat in het basisonderwijs alles tijdgebonden is, had dat een 'nadelige invloed' op mijn werkvreugde. Daarnaast bleek ik na de bijna-dood ervaring opeens veel gevoeliger. 

Mijn betrokkenheid bij de kinderen en ouders waarmee ik op mijn werk in aanraking kwam groeide, en ik had er moeite mee als anderen er makkelijker over dachten."Accepteren en integreren: "Er wordt me vaker gezegd dat ik het nog lang heb volgehouden. Dat komt door mijn doorzettingsvermogen en doordat ik het gevoel kreeg dat ik niet over mijn bijna-dood ervaring mocht spreken. Het werd ook steeds moeilijker om er na al die jaren nog over te beginnen. In 1998 raakte ik echter oververmoeid, overspannen en belandde in een zware depressie. Gelukkig kwam ik in aanraking met een antroposofische therapeut die open stond voor mijn ervaring. Eindelijk kon ik mijn verhaal aan een arts kwijt die mij geloofde en kreeg ik antwoorden op de vragen over mijn ervaring die ik jarenlang niet had durven stellen! Ik kwam bij de Stichting Merkawah -- doet onderzoek naar en informeert over bijna-dood ervaringen -  terecht en ging lezingen geven. De deeltijd studie psychologie die ik inmiddels begonnen was, rondde ik af met een afstudeerscriptie 'BDE en dan?'. Jarenlang had ik het weggestopt, maar nu was ik er juist heel veel mee bezig. Daardoor leerde ik niet alleen mijn ervaring accepteren en integreren in mijn leven hier op aarde, ook probeerde ik lotgenoten een hart onder de riem te steken en medici te informeren. Wat ik aan eerstgenoemden mee wil geven is: praat over je ervaring! Stop het niet weg. Want hoe hard je dat ook probeert, het lukt niet. Pas op het moment dat je aanvaardt dat je iemand bent die een bijna-dood ervaring gehad hebt, kom je verder. Kun je er zelfs de vruchten van plukken. Tegen medici en hulpverleners zou ik willen zeggen: geef iemand de ruimte zijn of haar verhaal te doen. Sta je er niet open voor? Verwijs dan in ieder geval door, bijvoorbeeld naar de Stichting Merkawah."

Inmiddels heeft ze een eigen praktijk waar ze vanuit een integrale benadering cliënten begeleiding geeft. Naast psychosociale therapie, kan ze daarbij onder andere reiki, voetreflex, regressie- en reïncarnatietherapie inzetten. Net wat past bij de desbetreffende cliënt en zijn of haar hulpvraag. Zij zegt: Eén van de zaken die me tijdens mijn bijna-dood ervaring duidelijk is geworden is dat elk mens uniek is, maar dat we tegelijkertijd allemaal met elkaar zijn verbonden. Ik zie mijn bijna-dood ervaring nu als een verrijking. Geloof niet in toeval, maar wel in reïncarnatie. Ben niet bang voor de dood, maar weet ook dat iedereen een doel heeft in dit leven. Mijn prioriteiten zijn anders komen te liggen."
E. M.


counter free
Google Analytics Alternative