POPPENSPEL. 
Anneke heette ze. Het was mijn lievelingspop. Voor mij was ze mijn kindje en mijn vriendinnetje. Eerst op een stuntelige manier maar later als een volleerd moedertje verkleedde ik haar en reed trots met haar rond in de poppenwagen. Wat nog belangrijker was, dat ze vertroeteld werd en dat ik leerde om haar liefde te geven. Niet erop los te slaan en met Anneke te gooien, maar voorzichtig met haar te zijn. Later toen ikzelf moeder werd van drie prachtige zonen, zag ik dat de eerste verzot was op autootjes. Dit spelgedrag ging over op de andere twee. Playmobiel speelde ook een grote rol, al of niet met (vracht)auto's. Ze speelden dat ze met de poppetjes naar het werk gingen of vadertje en moedertje enz. Waarom vertel ik dit allemaal? Omdat ik niet begrijp waarom zoveel ouderen en jongeren zo gek zijn op schietspelletjes. 

Hoe bloederiger hoe beter; hoe levensechter hoe mooier. Wat doet dat op de duur met hen als ze in een bedreigende situatie zitten. Vooral jonge kinderen leren via spelletjes hoe ze met hun gevoelens moeten leren omgaan. Men kan liefde ontwikkelen of: Wil je mij pakken dan pak ik jou eerst. Jong geleerd is oud gedaan. Houdt u ver van oorlog en geweld op tv. of met spelletjes. Dan is er geen marketing voor en komt er verandering. Misschien worden er dan nieuwe spannende spelletjes bedacht: plotseling een bejaarde helpen oversteken, het hondje uitlaten, iemand opvangen terwijl hij struikelt, snel boodschappen doen voor de zieke buurvrouw, oei een stoplicht. Daar kunnen de spelletjesmakers vast wel een moeilijk spel van maken waar veel behendigheid voor nodig is. Dan worden de spelers erop getraind om een open oog te krijgen voor HELPEN en sociaal met elkaar omgaan. Dit kan toegepast worden in het dagelijkse leven. Is dat niet beter dan vernietigen en oorlogje spelen?! 

DINY ROESINK.



counter free
Google Analytics Alternative