DE BDE_ERVARING.
Denk je dat je slaapt en in je slaap ben je in dromenland, en in je droom ga je naar de hemel, en daar pluk je een vreemde en wonderschone bloem, wat als je ontwaakt met de bloem nog in je hand?Ja, wat dan?
Op 23 september 1978 krijg ik de eerste weeën. Op dat moment ben ik 9 maanden zwanger van wat later zou blijken onze tweede dochter. De hele zwangerschap is volgens het boekje verlopen. Na enige tijd gaan mijn man en ik samen met de verloskundige naar het ziekenhuis. Ik word naar de verloskamer gereden. Regelmatig wordt er door de verloskundige geluisterd door de grote houten toeter. De vliezen worden gebroken. Het wordt heel stil op de verloskamer. Iedereen loopt door elkaar heen, er wordt snel, en zacht gesproken met elkaar. Op mijn vraag wat er aan de hand is, krijgen noch ik, noch mijn man een antwoord. De weeën vallen weg, maar ik voel me goed. Ondertussen is ook de gynaecoloog erbij gekomen en nog meer verplegend personeel.Wij weten niets. Er wordt mij gezegd te gaan persen. "Ik heb geen persweeën!"

Dat is niet aan de orde. Er wordt gerammeld met tangen, scharen, bakjes, doeken. Mijn man gaat onderuit, wordt de verloskamer uitgetrokken en op de gang neergelegd. Ineens merk ik dat ik van bovenaf naar een vrouw kijk die op een bed ligt met haar benen in de steunen. Ik zie paniek bij de verplegers en doktoren, ik zie veel bloed op het bed en op de grond, ik zie dat er met grote handen heel hard op de buik van de vrouw wordt gedrukt, en dan zie ik dat er een kind wordt geboren uit de vrouw. Het kind wordt direct meegenomen naar een andere kamer. Er is verslagenheid bij de verplegers. Iedereen wacht af. Mijn hoofd valt met een harde klap naar achteren als het hoofdkussen met een vaart wordt weggehaald. En weer zie ik grote drukte. Ik schiet pijlsnel door een donkere tunnel. Er overstroomt mij een groot vredig, gelukzalig gevoel. Ik voel me intens tevreden, gelukkig, stil en vredig. Ik hoor prachtige muziek. Ik zie prachtige kleuren en prachtige bloemen in alle mogelijke kleuren in een grote weide. Aan het eind is een mooi, helder warm licht. Daar moet ik naar toe. Ik zie een wezen, in een licht gewaad. Het wezen wacht op mij en steekt haar hand uit. Ik voel me warm en liefdevol opgewacht. We gaan hand in hand op weg naar het mooie en warme licht.Dan laat zij mijn hand los en draait zij zich om. Ik voel me teruggezogen. Ik moet terug.Ik merk dat er een verpleegster hard op mijn wangen aan het slaan is en mij roept.

Na enige tijd (?) weet ik waar ik ben en weet ik ook dat het met mijn kind niet goed is. Onze dochter leeft niet (meer). Wat doet deze terugkeer mij pijn! En wat wil ik graag terug naar ??? ja naar waar? Deze wereld gaat door. De medische oorzaak van mijn BDE is het bloedverlies dat er tijdens de bevalling is opgetreden. Dat bloedverlies is in eerste instantie niet opgemerkt of onvoldoende opgemerkt door het verplegend personeel. Waarschijnlijk was iedereen gericht op het baren van het kind. Pas op het laatste moment worden er maatregelen getroffen door het kussen weg te trekken onder mijn hoofd vandaan, door mij van bloed te voorzien en door.. Dat heb ik allemaal niet meer gezien. Ik was toen al in het paradijselijke paradijs.
Kille ontvangst.Eenmaal teruggekeerd uit die mooie wereld, van deze mooie ervaring was de ontvangst hier in deze wereld koud, kil en vooral liefdeloos.De verplegende aan wie ik probeerde te vertellen wat ik voor moois had meegemaakt, deed dit af met de mededeling dat ik weldra nog wat medicijnen zou krijgen, zodat ik lekker kon gaan slapen en dat het dan wel over zou zijn?! Voorbij? Over? Dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde het juist niet over, niet voorbij. Ik wilde ernaar terug. De gynaecoloog meldde mij dat ik nog jong was, dat ik nog genoeg kinderen zou kunnen krijgen en dat ik gewoon verder moest en maar vooruit moest denken. Ik hield op mijn verhaal te vertellen.

Ik vond het al zo moeilijk om woorden te vinden voor mijn ervaring, hoe kon een woord aangeven wat ik had ervaren?Maar wat dan?Waar kon ik mijn verhaal dan wel kwijt? Wat was er met mij aan de hand? Was ik gek geworden?De enige aan wie ik mijn verhaal tot vervelens toe mocht vertellen was mijn eigen echtgenoot. Hij luisterde, stelde vragen, maar wist zelf ook niet wat ik nu had meegemaakt en wat ik ermee moest en hoe het heette en of ik de enige was met zo'n ervaring. 
Alhoewel ik mijn verhaal, mijn ervaring dus verder nergens kwijt kon, was en ben ik er nog steeds blij mee. En deze vreugde is na het integreren van mijn BDE alleen maar meer geworden. Dit heeft echter wel vele jaren geduurd.Mijn BDE heeft invloed op mijn levenshouding en vooral ook op de houding van mij op de dood. Was ik voor mijn BDE bijna panisch - om niet het woord "doodsbang" te gebruiken- voor de dood, nu is deze angst totaal verdwenen. Als het zover is dan is het goed. Zoals in "Het laatste dagboek" van Krishnamurti staat: "Sterven is niet iets afschuwelijks dat je moet zien te ontlopen, dat je zolang mogelijk moet zien uit te stellen, maar veeleer iets waar je dag in dag uit meeleeft. Daaruit ontstaat een zeldzaam gevoel van oneindigheid."De lichamelijke dood is geen scheidslijn. Als je deze lijn hebt overschreden, heb je alleen maar een overgang gemaakt naar een andere toestand van "zijn". De dood is slechts een overgang naar een andere staat van bewustzijn. Het is een universeel bewustzijn geworden, een wedergeboorte in een groter leven van begrip en kennis.

Jaren op zoek.Na mijn BDE ben ik jaren op zoek geweest naar landschappen, naar kleuren, naar bloemen, naar het licht en de warmte hier op aarde. Hier heb ik het niet gevonden. Ik weet nu dat ik het hier niet zal vinden. Het licht dat mij tegemoet straalde is witter dan wit, van een fantastische klaarheid. En hoe dichter ik dat licht nader, des te meer word ik tot in het diepst van mijn wezen vervuld van de grootste, onvoorwaardelijke liefde. Het is helder, schitterend, stralend, doorzichtig, onbegrensd door enige dimensie of richting, glinsterend. Het tibetaans dagboek van leven of sterven noemt het "als een luchtspiegeling op een vlakte in de zomerhitte". Woorden schieten tekort om dit alles goed uit te drukken.Bij mijn BDE heb ik het licht maar kort gezien; daarna moest ik weer terugkeren. Als ik sterf, dus echt doodga, ervaar ik dat licht helemaal. Ik zal dan slechts begrip ontmoeten en geen veroordeling, want daar ondervind je onvoorwaardelijke liefde.Het licht is een kosmisch licht dat mij in mijn diepst van mijn wezen heeft geraakt en een diepe blijvende indruk heeft achtergelaten. Dat kosmische licht is meer dan licht, het is liefde, het is volkomen vrede, het schenkt een diep vertrouwen. Ik en met mij alle BDE-ers hebben dat licht, die onvoorwaardelijke liefde mogen ervaren. Het licht is nu ook in ons, het is het innerlijke licht. Zelf moest ik door een diepe depressie waarin ik in het donkerste donker ben geweest om het licht te vinden. En toen ik het licht weer in mij terugvond, was mijn BDE door mij geïntegreerd. Menselijke groei komt vaak voort uit tragische omstandigheden. Ondanks dat mijn BDE samenvalt met het sterven van onze dochter, ben ik blij met mijn BDE. Ik heb het vertrouwen dat ik altijd uit een diep dal zal kunnen komen, juist door mijn ervaring, juist door het kennen van het licht, van de onvoorwaardelijke liefde. Het is ook het vertrouwen in een leven zonder grenzen, in een leven na de dood. Dit vertrouwen is geen geloven maar innerlijk zeker weten.Juist voor alle mensen die nu gebukt gaan onder het leven dat ze leven en voor hen die op de drempel staan van een volgend leven is dit bemoediging en hoop.

Bij deze hoop, bij dit vertrouwen komen we als we ons vermogen tot overstijgen ontdekken in ziel en geest en geeft een diepere betekenis aan ons menselijk bestaan hier op deze aarde. Iedereen zal zich -volgens mij althans- verenigen met wie we al waren en dus heel worden; we zullen in het licht geen angst, geen verdriet en geen scheiding van leven en dood meer ervaren.
Het niet meer bang zijn voor de dood is het meest overeenkomende gevoel van allen die een BDE hebben meegemaakt. Dat betekent voor mij ook dat er geen angst voor het leven hoeft te zijn.Het betekent voor mij ook dat er een taak ligt de BDE verder bekend te laten worden bij iedereen, maar vooral bij hulpverleners. Dat er een taak ligt te vertellen over het licht, over de onvoorwaardelijke liefde. Dit innerlijke licht kan de andere die in nood is, uit zijn nood halen. De mens die zich afsluit voor het licht, zit in het donker. Het contact met het licht vormt de bron van waaruit alle genezing voortkomt. Door mijn BDE kan ik naar anderen het licht verspreiden opdat zij weer in contact komen met hun eigen innerlijke licht. Als de mens de verbinding met zijn innerlijke licht, met zijn innerlijke zelf terugvindt, kan heelheid ontstaan, kan genezing plaatsvinden. Het heeft bij mij lang geduurd voor ik zover was en mijn eigen innerlijk licht toestond mij te gaan helen. En dat proces van heel worden gaat nog steeds door. Het leven is mijn leerschool. Ik ben nu wie ik ben, niet meer maar ook niet minder. Dat is goed. Ik leef nu het leven ook voor, dat is vaak zinvoller dan er alleen maar over te praten. Op deze manier werk ik ook in mijn eigen praktijk met de mensen.Zo vertel ik hier ook mijn verhaal. Voor de een om er kennis van te nemen maar voor anderen de herkenning te bieden in mijn ervaring; de herkenning van het licht, van de onvoorwaardelijke liefde, de voornaamste genezende factor in dit leven.
Wat T.S. Elliot schrijft is o zo waar:
"het is de moeite waard om te sterven om te  weten te komen wat het leven betekent."
Ik ben blij en dankbaar voor mijn BDE, voor het gevoel van diep vertrouwen. Ik zie mijn toekomst met vertrouwen tegemoet. Tenslotte heb ik al even mogen ervaren hoe de overgang zal zijn en waar het naar leidt.
E.M.


counter free
Google Analytics Alternative