WACHTEN OP HET LICHT…..
Een allesomvattende liefde voelde Ria Mutter. Een tunnel met aan het eind een ongelofelijk mooi licht, zag Rinus van Warven. Beiden hadden jaren geleden een bijna-doodervaring. Hun leven is sindsdien niet meer hetzelfde. Ze spraken er vrijmoedig over, tijdens een lezing.Directe aanleiding voor de bijeenkomst is het recent verschenen boek ‘Eindeloos bewustzijn’ van cardioloog Pim Van Lommel. Tijdens zijn werk op verschillende hartbewakingsafdelingen in Nederland werd hij geconfronteerd met verschillende patiënten die een bijna-dood ervaring hadden. Voor hem reden om een grote studie te beginnen, die tien jaar duurde. Volgens Van Lommel zijn er in heel Nederland meer dan 600.000 mensen met een bijna-dood ervaring.Dankzij de erkenning in het boek van Van Lommel durft Rita voor een zaal vol mensen haar verhaal te doen. ,,Hier sta ik. 

Dit is mij overkomen. En sorry, maar ik heb daar zelf ook niet om gevraagd’’, zegt ze vrijmoedig. Jarenlang hield ze haar mond over haar ervaringen. Als ze vertelde wat ze had meegemaakt, dan keken mensen haar meewarrig aan. ,,Ik zag ze denken. Die Ria die spoort niet helemaal. Mijn man adviseerde me om het er maar niet meer over te hebben.. Maar ik kreeg allerlei klachten en ging met m’n verhaal naar de huisarts. Die zei ronduit: Ria, als je zo doorgaat moet ik je laten opnemen. Toen ging het slot op mijn lippen. Vier jaar lang. Vier vreselijke jaren.’’Het is negentien jaar geleden. Ria maakte een moeilijke periode mee. E was zwanger van haar derde kind. Twee heel dierbare mensen uit haar omgeving overleden aan kanker. En Ria belandde in een postnatale depressie. ,,Ik had alles wat mijn hartje begeerde. Een lieve man, drie kinderen en een camper op de oprit. Maar ik was zo ongelukkig. Ik wilde niet verder meer leven.’’Ze ondernam een poging een einde aan haar leven te maken. En onderging een bijna-dood ervaring. ,,Ik ging een hele mooie, zachte tunnel in, naar het licht. En zag meteen mijn buurvrouw, die kort daarvoor was overleden. Wat was ze blij dat ze me zag. Het was een heel warm weerzien. We communiceerden zonder te praten. Toen zag ik mijn broer Henk. Hij zag er heel knap uit. Knapper dan hij op aarde was. Ik vond het heerlijk om met hen in het licht te zijn. Maar Henk stuurde me terug. ,,Ga terug Ria. Het is je tijd niet. Er is nog heel veel werk voor je te doen’’, zei hij. En ik ging terug. Toen ik mijn verhaal aan m’n man vertelde geloofde hij mij niet. Hij zei dat ik gedroomd had. Maar ik weet zeker van niet. Ik was ‘thuis’ geweest.’’Ria’s leven veranderde. Het liefst wilde ze terug naar het licht. ,,In het begin bestond mijn leven uit wachten. Wachten op het licht. Maar ik was pas 50 en realiseerde me na een poosje dat ik wel heel lang zou moeten wachten als ik 80 zou worden.’’ Haar studie gaf ze op. Ze vond werk in de terminale thuiszorg. En ze is gaan schilderen. Allemaal werken waarin het licht de hoofdrol speelt. 

,,Ik heb een goed leven, maar heb nog heel vaak een hevig verlangen naar dat heerlijke licht.’’Rinus van Warven krijgt een glaasje water aangereikt. Hij is nog altijd nerveus als hij over zijn ervaringen van 5 jaar geleden praat. De meest ingrijpende ervaring in mijn leven. ,,Ik studeerde theologie in Kampen. Op 9 april 1981 om 23.00 uur liep ik met m’n vriendin door een nauw straatje. M’n fiets aan de hand. Ik hoorde een auto aankomen en keek achterom. Ik zag geen koplampen. Die had de automobilist ‘vergeten’ aan te doen. Hij kwam regelrecht uit de kroeg en had 40 biertjes op, bleek later. Hij schepte me. Is over me hen gereden. Ik voelde een ongelofelijke opdoffer. En toen begon er een film te draaien. Ik zag m’n ouders, m’n broers, mijn schoonfamilie, m’n vrienden. Filmbeeld voor filmbeeld. Het leek 45 minuten, maar in werkelijkheid kunnen het maar 45 seconden zijn geweest. Tijd, ruimte en afstand bestaan in die andere wereld niet.Toen ik 75 meter verderop weer bijkwam had ik helse pijnen. Zoveel pijn, dat mijn geest probeerde weg te komen uit mijn lichaam. Ik kwam in een tunnel. De zijkanten waren donker, in het midden was een honderden meters lange baan. Ik werd uitgenodigd door een immens licht. 

Ik liep er naartoe met vertraagde tred. Aan het einde kwam ik voor een afscherming, en soort vlies. Ik besefte heel goed dat ik me aan deze zijde bevond en dat daarachter gene zijde was. Ik was bereid die stap te wagen en door het vlies te gaan. Toen hoorde ik een stem. Ik zag Jezus, Boeddha en lichtwezens. Een stem zei: Rinus, je moet terug. Maar mijn geest wilde niet terug. Mijn lichaam begon aan mijn geest te trekken. Het is uiteindelijk gelukt om weer in dat lastige, gewonde lichaam te kruipen. ‘Bent u daar weer’, zei de verpleegster in de ambulance. ‘We dachten dat u weg was.’ Ik heb er lang over gedaan om mijn evenwicht weer te vinden. Ik was een veranderd mens. Mild. Vergevingsgezind. Ik wilde dat mijn familie de dader naar mij toe bracht. Zodat ik hem kon vergeven. We kregen er bijna ruzie om, want de familie wilde dat hij gestraft werd. Ik weet het zeker. Mensen met een bijna-dood ervaring staan heel anders in het leven.’’Ria knikt. Ze kan het volmondig beamen.
D. o. d. D.



counter free
Google Analytics Alternative