DE LEZINGEN EN SCHILDER DEMONSTRATIES. 
Interviews Met een aantal mensen die de 'tijd van Jozef Rulof' hebben meegemaakt en een zeer diepe indruk op hen heeft achter gelaten. Tijdens de gesprekken die met deze mensen werden gevoerd, kwamen er nog steeds emoties naar boven. Mevrouw Truus Verbrugge uit Rijswijk weet het allemaal nog als de dag van gisteren te vertellen. Zeis zo dankbaar en blij dit allemaal te hebben mogen meemaken. Over haar contact met Jozef Rulof raakt ze niet uitverteld. Haar emoties schieten van de ene kant naar de andere. Truus Verbrugge - die inmiddels op 7 oktober jl. op vierentachtig jarige leeftijd is overgegaan - zegt ondermeer: 'Je voelde aan alles dat je met de hemel verbonden was. Dit kon Jozef ons niet allemaal alleen brengen. Het was machtig al die vertellingen over de macro en microkosmos, over de Maan en de Zon. Ik moet wel toegeven dat het toch wel vaak boven m'n petje ging, maar ik vond het fijn om in de sfeer te zijn, die tijdens zijn lezingen zo goed voelbaar was. Ik bleef echter lezen en studeren in de boeken van 'Het Ontstaan van het Heelal'. Ik wilde het begrijpen en het in mij opnemen. Maar als het om de waarheid ging, waarin wij door Meester Zelanus werden onderwezen, zat ik rechtop.

Ook toen ik de werkelijke achtergronden van het vader en moederschap ging begrijpen en de wetten van oorzaak en gevolg. Dat verklaarde heel veel van hetgeen ik in mijn huwelijksleven heb moeten meemaken. Ik kan mij ook nog heel goed een schilder demonstratie van Jozef herinneren. Het was ongelofelijk wat ik toen allemaal zag. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Hij schilderde in een oogwenk een schilderij ondersteboven. Bijna niet te geloven. Ik dacht toen, wat moet jij toch allemaal doen om ons in een ander bewustzijn te brengen. Toen kwam 3 november 1952. Jozef ging zijn andere leven in. Ik heb het voorrecht gehad om afscheid van Jozef te nemen toen zijn lichaam in zijn huis aan de Esdoornstraat opgebaard lag. Hij lag er zo mooi en rustig bij, maar ik wist dat hijzelf ernaast stond. Ik voel het nu nog als een eer, dat ik mijn naam in het condoleance boek heb mogen schrijven. Nu ben ik zo dankbaar en blij dat ik dat alles heb mogen meemaken. Ik voel me nooit alleen, ik voel allen die ik gekend heb, om mij heen. Ik weet dat de mensen me nu niet meer kunnen neerslaan met wat dan ook. Ik ben van een onzeker mens, een zekere geworden. Ik heb drie schatten van kinderen, die mij in alles begrijpen en ook de boodschap van de Meesters hebben begrepen. Ik ben blij in de gelegenheid te zijn geweest, hiervan te mogen getuigen.'
T. V. 


counter free
Google Analytics Alternative