SPRINGLEVEND NA BIJNA DOOD.
Praten over een bijna-doodervaring (BDE) blijkt voor velen een moeilijke of zelfs onmogelijke opgave. Niet alleen omdat de ervaring zelfs nauwelijks in woorden is te vatten, maar ook omdat de meeste mensen niet weten hoe ze moeten reageren. Sommigen lachen en doen BDE af als fantasie. Anderen houden vast aan het bekende beeld van een tunnel met een helder licht aan het einde. Het besef dat een BDE ons een kijkje in het ‘paradijs’ geeft en ook voor de mensen die het niet hebben meegemaakt een belangrijke levensles bevat, is blijkbaar moeilijk te aanvaarden. De angst zich belachelijk te maken, weerhoudt veel ervaringsdeskundigen ervan hun verhaal te delen. Marianne (39), die op haar negende een BDE had, doorbreekt het stilzwijgen en hoopt op die manier de BDE wat meer bespreekbaat te maken.Al van jongs af aan wist ik onbewust dat het leven niet ophield met de dood. Zo kon ik als het ware een glimp opvangen van de prachtige wereld waar overleden personen heengaan. Ik voelde dat het goed met ze ging en kon zo nu en dan zelfs met ze praten. Zonder te beseffen wat het precies inhield, was het – haast vanzelfsprekend – onderdeel van mijn hele zijn. Het was een soort innerlijk weten dat mij – hoe jong ik ook was – een geheel eigen kijk op het leven gaf. Een kijk die door mijn omgeving niet werd begrepen. "Ik was dertien toen mijn opa overleed. Een schat van een man waarmee ik me altijd heel verbonden heb gevoeld. Voor mijn ouders was het een trieste gebeurtenis: definitief afscheid te moeten nemen. Maar ik wist meteen vlak na zijn dood dat hij gelukkig was, dat het goed met hem ging. 

Helaas kon ik die kennis niet met mijn ouders delen. Het werd afgedaan als fantasie”.SERENE RUST:Dat mijn kennis over ‘de andere wereld’ zo snel concreet zou worden, had ik nooit kunnen denken. Op mijn negende liep een incestervaring zodanig uit de hand dat ik, al stikkend in sperma en braaksel, het leven uit mij voelde glijden. "Die ervaring heeft me de duistere kanten van het leven en mijn eigen ‘ik’ getoond. Ik wilde nog niet dood, maar voelde duidelijk dat ik dit gevecht nooit zou winnen. Ik kon het leven niet loslaten en leerde daardoor hoe gruwelijk doodgaan kan zijn. Het besef dat ik op deze manier het leven zou laten, kon ik niet verdragen. Ik dacht aan het huiswerk dat ik nog moest maken, mijn kamer die niet opgeruimd was, mijn familie en vrienden die ik niet zomaar in de steek kon laten. Het was gewoon mijn tijd nog niet.” Op dat moment besefte ik nog niet hoe waar die woorden waren en hoe pijnlijk de constatering later – toen ik weer terug moest – zou zijn.De prachtige en liefdevolle BDE die volgde, stond in schril contrast met het moment van doodgaan, dat ik omschrijft als de meest angstige en eenzame ervaring uit mijn leven. "Ondanks mijn inspanningen om in leven te blijven, voelde ik het leven uit mij gaan. Ik herinner me een ijskoud gevoel dat vanaf mijn tenen langzaam omhoog kroop. Meteen toen het besef tot me doordrong dat ik me maar bij het onoverkomelijke neer moest leggen, werd ik met een enorme kracht door mijn kruin naar buiten geduwd. Het voelde alsof ik een jas uitdeed. Wat me het meest opviel, was die enorme serene rust. Alle nare gevoelens waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik leefde volkomen in het hier en nu; een fantastisch gevoel. Rond mij was een prachtig, sereen en helder licht en ik voelde de aanwezigheid van personen die ik kende. Ik zweefde boven mijn lichaam en zag wat er in de kamer gebeurde. Ik zag de paniek, de wanhoop, de angst en de verwardheid toen de incestpleger de slagader van mijn pols en hals niet meer voelde kloppen. Ik zag het, maar voelde niets van al die negatieve emoties. Het was alsof ik ze signaleerde en er niet meer door geraakt kon worden. Ik voelde me volkomen veilig. 

Een gevoel waar ik in de minuten daarvoor zo’n enorme behoefte aan had gehad.”MEER LEVEN DAN OOIT:Omschrijven hoe een BDE aanvoelt, blijkt heel moeilijk. Want wie er zelf geen heeft beleefd, hanteert andere referentiepunten. Zo is het bijvoorbeeld moeilijk om ervaringen die buiten tijd en ruimte plaatsvonden weer in de tijd te plaatsen. Een BDE blijkt niet zo makkelijk in een doosje te stoppen. Mensen zoals ik kunnen enkel een opsomming geven van begrippen die in een richting wijzen van wat het eventueel zou kunnen zijn, meer niet. "Bijna-doodervaring is naar mijn gevoel trouwens een verkeerd begrip”, aldus haar. "Ik had tijdens mijn BDE de indruk meer levend te zijn dan ooit.” Ik voelde geen angst om mijn verhaal te vertellen, maar straalt wanneer zij haar ervaring vervolgt. "Op een gegeven moment zag ik een heel fel, helder licht. Het leek op de zon, maar ik kon er zonder problemen in kijken. Het licht dat zoveel liefde, geborgenheid en respect uitstraalde, leek me als het ware naar zich toe te trekken.Langzaam verliet ik de aardse werkelijkheid en kwam via de bundel licht in een prachtige omgeving terecht. Zoiets moois had ik nog nooit gezien. Schitterende kleuren, het meest heldere licht, optimale liefde, serene rust en de meest zuivere muziek. Elk woord dat ik gebruik om te omschrijven hoe dit voelde, doet afbreuk aan de puurheid ervan. Het optimale geluk dat ik ervoer, valt met niets op aarde te vergelijken. Ik wist op dat moment heel zeker dat ik was thuisgekomen. Honderden witte wezens wiens aanwezigheid ik al eerder had gevoeld, waren nu duidelijk zichtbaar. We communiceerden via gedachten en niet via spraak. Ik leerde dat ik met al deze personen een hele hechte band had en herkende enkele van hen; mijn beschermengel, mijn oma en mijn neef. Ook voor de anderen voelde ik een intense liefde, alsof ik werkelijk alles voor ze over had. Die liefde voelde ik ook van hun. Ze waren bezorgd om mij en legden me in een bedje van dons om weer op krachten te komen. Want nu ik wat begon te wennen aan dit optimale geluk, voelde ik dat ik nog de negatieve energie van die doodservaring in mij droeg. Ik had inderdaad rust nodig.” ZOMERLAND:Het Zomerland, zoals ik het graag noem, bracht mij berusting, vrede, blijdschap en geruststelling. Positieve emoties die ik in mijn zware leven nog niet vaak heb kunnen ervaren. Al mijn innerlijk weten over de dood en ‘de andere kant’ van voor de BDE kwam op dat moment samen. Ik werd omringd door een intense en onvoorstelbare liefde. "Mijn beschermengel sprak mij liefdevol toe. Ik hoorde dat ook de andere wezens tegen elkaar allemaal lieve dingen over me zeiden. Maar de uitspraak dat ik het in mijn leventje tot nu toe allemaal heel goed had gedaan, is me het meeste bijgebleven. 

Ik voelde me gerespecteerd, geliefd, beschermd, veilig en helemaal op mijn plaats. Omdat ik mocht doen wat ik wilde, maakte ik ongelofelijk plezier met de witte wezens. Ik weet nog dat ik me verbaasde over de snelheid waarmee ik mijn angst, pijn en moeheid had losgelaten en dacht: ‘dat was op aarde wel anders geweest’.Op een gegeven moment wilde mijn beschermengel mij een aantal dingen laten zien. Ik zag mijn leven zonder de traumatische gebeurtenissen aan mij voorbij flitsen. Gevoelsmatig wist ik dat ze me die pijn wilden besparen en andere voorbeelden zouden gebruiken om me iets bij te brengen. Ik zag mezelf staan op het schoolplein van mijn lagere school, ruziënd met een vriendinnetje. We kibbelden wat en ik maakte een zeer kwetsende opmerking zonder me daar bewust van te zijn. Opeens zat ik in de belevingswereld van dat meisje en voelde ik hoeveel pijn die opmerking haar deed. Dat moment heeft me heel erg bewust gemaakt van de dingen die ik doe en zeg. Hoe onbelangrijk iets ook lijkt, de impact ervan kan enorm zijn. Het heeft mijn visie op de omgang met mensen totaal veranderd. Ik begrijp nu dat we allemaal doen wat we kunnen vanuit onze eigen mogelijkheden, dat iemand niet mag worden veroordeeld om wat hij jou heeft aangedaan en dat jou aangedane pijn zeker geen vrijbrief is om iemand anders pijn te doen.”LEVENSMISSIE:Ikzelf wist in Zomerland precies wat ik wilde en de gedachte dat ik misschien niet kon blijven, schoot geen enkele keer door mijn hoofd. Ik genoot volop, zoog zoveel mogelijk kennis op en had de ambitie om spirituele gids te worden. "Waar die wens vandaan kwam, weet ik niet. Maar het voelde alsof ik mijn levensmissie had gevonden. Spiritueel begeleider worden, leek me de meest logische en uitdagende stap die ik kon maken. Het pakte helaas anders uit. Toen ik mijn wens kenbaar maakte, hoorde ik dat ik nog niet klaar was voor die taak en terug moest naar de aarde. Ik hoorde dat ik daar nog een aantal dingen moest leren voordat ik in Zomerland als spirituele gids mensen zou kunnen bijstaan. Terug naar de aarde, die mogelijkheid was niet in me opgekomen. 

De realiteit drong nog niet echt tot me door. Ik dacht dat de liefde me niet zou dwingen terug te gaan, als ik dat niet wilde.ik verzette me hevig en liet duidelijk merken dat ik niet terug zou gaan. De wezens bleven echter rustig en legden uit waarom ik terug moest. Dat het geen straf was, maar een noodzakelijke stap in mijn ontwikkeling. Een ontwikkeling die ik zelf zo had gepland. Toen zag ik inderdaad een beeld van mijzelf in de toekomst en begreep ik dat ik mijn les niet in Zomerland maar op aarde moest leren. Ik werd rustiger, maar kon het niet opbrengen terug te gaan. Afscheid nemen van deze prachtige omgeving, wetende in welke situatie ik op aarde zou komen, was voor mij gewoon onmogelijk. De wezens lachten liefdevol naar me en leken het te begrijpen. Plotseling zat ik weer in mijn lichaam en voelde ik de pijn, walging, angst en zwakte. De ellende die ik voelde voor mijn BDE was weer in alle hevigheid aanwezig. Langzaam kon ik echter van dat gevoel wat afstand nemen en merkte ik dat er in mij iets wezenlijks was veranderd. De wetenschap dat ik over niet al te lange tijd weer in Zomerland zou terugkeren, gaf mij de kracht om door te gaan.SPIRITUELE ONTDEKKINGSTOCHT:Tegelijk met de verwarring had ik net als andere BDE-ers het verlangen om terug te gaan naar de plek waar ik was geweest. Het opnieuw opbouwen van mijn leven na het crisismoment viel mij zwaar. Ik wist immers niet meer wie en waar ik was en kwam in een soort identiteitscrisis terecht. Dat was moeilijk voor mij, maar ook voor de mensen om mij heen. Voor hen was ik uiterlijk nog dezelfde persoon, terwijl ik innerlijk helemaal was veranderd. De belangrijkste vraag was hoe ik beide werelden in mijn bestaan kon integreren. Inmiddels is het mij gelukt en bleek het simpele antwoord op die vraag: door beide werkelijkheden evenveel bestaansrecht te geven. "De BDE heeft mij het doel in mijn leven teruggegeven. Van jongs af aan wist ik wat me te doen stond, maar door de vele traumatische gebeurtenissen verloor ik langzaam het vertrouwen.Zomerland gaf me dat vertrouwen terug. Nu wist ik wat me nog te doen stond en wat ik voor die inspanningen terug zou krijgen.

Ook heeft het gevoel van de onbeschrijflijke liefde die ik heb gekend me door hele moeilijke momenten geholpen. Maar vooral ben ik nog steeds euforisch over het feit dat ik een kijkje in ‘de andere wereld’ heb mogen nemen. Natuurlijk wist ik al heel mijn leven diep van binnen dat mijn vechten om te overleven zin had en dat ik daardoor spiritueel zou groeien. Dat ik dat op mijn negende allemaal bevestigd heb gekregen, zie ik als een beloning voor al mijn inspanningen. Daarom heb ik de wens om terug te willen, achter me kunnen laten. Ik ben nu zelfs benieuwd wat mijn spirituele ontdekkingstocht mij nog meer zal brengen.”UNIEKE ERVARING:De BDE is wetenschappelijk bewezen door de Arnhemse cardioloog Pim van Lommel. Uit het onderzoek waaraan hij sinds 1988 heeft gewerkt, is gebleken dat er geen medische of fysiologische verklaring te vinden is voor de allesoverheersende levenservaring die sommige mensen meemaken in de periode dat ze klinisch dood zijn. Evenmin blijkt angst voor de dood of religie tijdens het leven daarin geen rol te spelen. Het maakt mij allemaal weinig uit. "Natuurlijk vindt ik het fijn dat er nu onderzoek naar is verricht en het allemaal wat serieuzer wordt genomen. Toename van begrip is een positieve tendens. Maar mensen die het niet willen geloven, vinden altijd wel weer een ontkrachtend argument. Niets is waterdicht bewijs. Het belangrijkste voor mij is dat ik weet dat het is gebeurd. Die unieke ervaring koester ik, ongeacht of mensen om mij heen het geloven of niet.” Mijn ogen twinkelen wanneer ik mijn BDE kort en krachtig wil samenvatten. "Ik heb licht en liefde beleefd, en voel mij als een druppeltje water in een oceaan van liefde. Mijn BDE is een keerpunt geweest in mijn leven. Mijn visie op het leven is veranderd en mijn geloof in het hiernamaals versterkt.”
M.K.  


counter free
Google Analytics Alternative