HET WETEN IS GELUK..... MAAR OOK OPGAVE!
Als kind en als jong meisje al was ik erg veel met Geloof bezig. Ik was graag in de kerk, leefde met hart en ziel mee met alle riten, feesten enz. in de Katholieke kerk, waarin ik ben opgevoed. Het was in de tijd van de jaren 60 en eigenlijk was het niet in om met de kerk bezig te zijn. Maar ik bleef er toch mee verbonden, al kon ik me zeer ergeren aan de leiding met z’n rijke uitstraling en overbodige kleding en sier en allerlei andere zaken die me niet zinden. Daartegen protesteerde ik, waar ik maar kon. En ik worstelde met zoveel vragen. Als er een rechtvaardige God is, hoe kan het dan dat…..zoveel problemen en kwesties waar ik niet uitkwam. Ook merkte ik dat de bedienaren van het geloof, de priesters en religieuzen mij niet konden overtuigen.

En ik bleef me maar afvragen of Jezus zo’n kerk, nu echt bedoelde, in mijn hart voelde ik dat dat absoluut niet zo was.  Enfin, mijn leven ging verder, ik had mijn baan in het onderwijs, ik trouwde en met mijn man ging ik een Hotel Restaurant runnen. Die tijd was o zo heftig en ik had geen tijd voor mijmeringen en overwegingen. Nou.. jawel: ’s nachts mijmerde ik en dacht ik na. Het was een heel moeilijke periode in mijn leven, die ik niet graag meer over zou willen doen en alles stond bij mij, om het zo te zeggen, "op en laag pitje”. Tot de dag kwam dat ik afscheid kon nemen van het turbulente horecaleven!. Er kwam een tijd van rust, zomaar door de week ergens naar toe, rondwandelen, niets hoeven.. fantastisch gevoel…. En toen belandde ik in Haarlem bij boekhandel "De Slegte”. U weet wel. Zomaar wat "rondstruinen”, niet zoeken naar iets bepaalds… Ik liep even door de zaak, zag een bordje "Esoterische boeken”, ging erheen, pakte er een boek uit, kocht het en begon thuis te lezen. Ik las veel van zulke boeken tot ik van mijn zusje -- die zonder dat ik het wist -- ook al een tijdje deze boeken las, een boek toegespeeld kreeg. "Dit heb ik uit mijn Bieb”, zei ze. "Lees dat eens en zeg eens wat je ervan vindt”. Van die dag af, en ik overdrijf niet, veranderde mijn leven. Het boek "Zij die terugkeerden uit de Dood”, was dit eerste boek, en vanaf die tijd zochten mijn zus en ik alle boeken van Jozef Rulof (ik weet nog dat ik zijn naam op een apart blaadje schreef om ‘m precies te onthouden) en we lazen.

Ik las, ik las, ik verwaarloosde mijn werk op school niet, nee, maar als ik maar even vrij was dan las ik, las ik. Ook ’s nachts want ik kon er niet mee stoppen. Het was een fantastische openbaring: Zo zit het dus in elkaar, zo is het dus. Ik zweefde, echt het was of ik van de aarde een beetje los kwam. Geluk, Geluk Geluk!! Onvoorstelbaar, ik vroeg me niet/nooit af van nou ja zou dit wel?.... Nee voor mij was/is het zeker weten! Geen Geloof meer maar Zeker Weten!!Boek na boek verslond ik dus. Later kon ik ze kopen. Met mijn verjaardag kreeg ik van mijn tantes die ik vaak ophaalde, wegbracht enz. veel boekenbonnen. Het waren mensen die, naar ze zeiden, met zulke zaken niets te maken wilden hebben, maar ze zorgden zo wel voor mijn voorraad boeken van Jozef Rulof. Ik verslond dus, zogezegd boek na boek. "Jeus van moeder Crisje”: Naar mijn mening ook zeer geschikt als "inkomer” voor de nieuwe lezer. Weet u nog?: Dat geld in het bos…die draad uit de hemel…deel 1.En wat een gave heeft Jozef als je leest hoe hij op een stoel chauffeur wordt…in deel 3! Ik lees dat zo vaak eens over en bedenk dan hoe zijn broer Bernard daar toch moet hebben gezeten op z’n naaitafel. Het is toch ongelooflijk! Groots! En heel wat anders dan: "Maskers en Mensen”, "De Kosmologie”! Ik kijk altijd even in de Bibliotheek of er boeken van Jozef Rulof staan.

Er zijn er veel. En als het vakantietijd is en ik zie dat er meerdere boeken weg zijn, ben ik helemaal blij. Maar mijn God wat houdt het allemaal niet in!!!De vreugde en dankbaarheid gaf me toen zo’n euforie dat ik dacht: Nu kan me niets meer gebeuren, nu kan er niets meer misgaan. Maar… Er gebeurt zo veel in een leven, het leven gaat ondertussen door en er gebeuren zoveel dingen en dan komt het: Je kunt niet meer terug. Nu moet je het ook waarmaken. En dan zie je hoe onvolkomen een mens zoals ik nog is. Snauw je nog, grauw je nog is één van de steeds terugkerende uitspraken van Jozef. En hoe praat je over een ander? En wat doe je als je een probleem hebt met iemand die je regelmatig tegenkomt op je werk of anders? Die hele kleine dingen in het leven van alle dag. Die zoveel uitmaken. De opgave om van iedereen het goede te zien, de opgave om vriendelijk en voorkomend door het leven te gaan. De opgave om beheerst te zijn. Niet direct als "bok op Jasper” overal op ingaan. Oefenen, oefenen, oefenen. Ik weet en ken langzamerhand heel wat mensen die met spirituele, esoterische zaken bezig zijn. Er zijn, alleen al in de omgeving waar ik woon, veel verenigingen die allemaal hun bijeenkomsten hebben. Elke dag van de week kun je als je dat wilt wel een avond naar zo’n bijeenkomst toe. Als ik echter – iets wat ik toch wel meerdere keren probeer – vraag of men de boeken van Jozef Rulof kent, dan reageert men met of: "Nee nooit van gehoord”, of, "Ja maar dat gaat te ver.

We moeten wel met beide benen op de grond staan”! "Zo moeilijk, zo hard!” is ook een veel gehoorde uitspraak. Maar als er nu iemand met beide benen op de grond stond dan was het Jozef Rulof wel. Hij sprak over het gewone leven, over de gewone dagelijkse praktijk. Maar… hij houdt ons een spiegel voor. Je moet nadenken je wordt geconfronteerd met je karaktereigenschappen. Je bereidheid te veranderen en vooral JE HOOFD TE BUIGEN. Hoe vaak spreekt Jozef niet over "je hoofd buigen”. En laten we eerlijk zijn. Dat kost ons toch alles. En de Liefde, het kost toch alles, alle inzet van je leven. Maar als ik dan weer hoor dat men Jozefs boeken te moeilijk te hard enz. vindt dan vind ik dat zo jammer en dan voel ik me verplicht om ze "aan de man te brengen”, om het zo maar uit te drukken. Ik kan dat niet goed. Hoe vergaat het u, zou ik willen vragen! Ik trek me direct terug als men gaat smalen en voor de gek houden. Dan ga ik er niet meer op in en laat het zo. Is dat goed of ben ik laf?? Ik vraag me het steeds af. En heeft u soms ook dat je je even echt een buitenstaander voelt? Als er iemand sterft bijvoorbeeld: Het verdriet waar sommige mensen die ik ken maar niet overheen komen… het twijfelen aan een voortleven… het kwaad zijn op God: Hoe kan dat een God van liefde zijn! Er kan geen God zijn enz. Ik zou ze zo wel willen zeggen wat ik weet.

Maar ik durf het vaak niet. Als ik in mijn familie al iets in die richting zeg, dan lukt het me niet om gehoor te vinden. Soms denk ik dan toch dat ik laf ben. En dan nog een probleempje voor mij. Hoe is dat nu bij U? Als ik het boek "Een Blik in het Hiernamaals” voor me neem, en het weer doorlees, probeer ik in te denken hoe de jeugd dit boek zal lezen. Als ik naar mijn dochter kijk, dan weet ik dat ze zal zeggen dat de taal niet meer in deze tijd past. Is dat erg? Of is het zo, dat als je er aan toe bent dat dit boek met deze taal toch zal aanspreken. Kijk, dan maak ik me bezorgd, terwijl ik moet vertrouwen op de Goddelijke wereld. Ik zou dan bijna zelf het boek willen "vertalen” om maar te zorgen dat men interesse krijgt. En juist eind jaren negentig is vanuit de Stichting Wetenschappelijk Genootschap "De Eeuw van Christus” een actie geweest om alle boeken alleen maar in de oorspronkelijke versie gedrukt te krijgen.

We konden zelfs de boeken gratis inleveren en ruilen. En aanpassing van het taalgebruik geeft ook problemen. Kijk maar naar de Bijbel. Door steeds vertalingen en interpretaties is er veel verloren gegaan of verkeerd doorgegeven. Ik weet het: Ik moet vertrouwen hebben, maar dat is soms toch nog moeilijk. U hoort het, het Weten is voor mij groot geluk, maar ook een grote opgave. En ik wilde mijn vragen eigenlijk eens met u delen. Hoe beleefd u dit alles? En…. Wat zou ik misschien van u kunnen leren???
Dank u wel.
Anneke Jansen.


counter free
Google Analytics Alternative