‘CONTACTEN MET EEN OVERLEDEN GELIEFDE”. 
Voordien geloofde ik eigenlijk nergens in, laat staan in contacten met overledenen. Het leek me eerder onbegrijpelijke nieuwsgierigheid dan interessant. 
Na het overlijden van mijn vrouw overkwam het me echter ongevraagd en sindsdien maakt het deel uit van mijn dagelijks leven.
Ik hoor haar stem, ze stuurt mijn pen die in haar niet te imiteren handschrift schrijft, en ze leidt zelfs mijn handen op het toetsenbord van de computer…

Het begon ’s avonds laat op de dag van haar crematie. Na zo’n dag ben je er ellendig aan toe.
Ik was meer dan volledig uitgeput na al die treurigheid. Mijn leven leek volledig uitzichtloos te zijn geworden en ik kon ’s avonds laat met geen mogelijkheid in slaap komen. 
Op een gegeven moment zag ik een zuil van licht in de slaapkamer staan die ik toeschreef aan invallend maanlicht. Wij lieten namelijk altijd één overgordijn op een kier van zo’n 20 cm open zodat je, wanneer je ’s nachts wakker werd, niet volledig gedesoriënteerd bent. 
Die lichtzuil nam geleidelijk aan in helderheid toe en op een gegeven moment signaleerde ik dat er zich kleine zilverkleurige deeltjes door leken te bewegen. 


Mijn hoofd draaide naar de raamkant en toen begreep ik er helemaal niets meer van want ik was in mijn vermoeidheid vergeten om het gordijn een stuk open te laten. Er was dus helemaal geen sprake van invallend maanlicht. 
Het heeft een paar dagen geduurd eer ik bereid was om de gedachte toe te laten dat het weleens een teken van mijn vrouw kon zijn. Daarna hoorde en herkende ik haar stem die zei: "Waar zou ik anders zijn dan bij mijn man en kinderen?” 
Sindsdien is zij, hoe dan ook, bij mij en ervaar ik haar aanwezigheid dagelijks.

In het begin was het natuurlijk onbegrijpelijk en werd ik soms wat kregel van mezelf. Het paste eigenlijk niet in mijn gedachtewereld. Het is echt niet niks wanneer iets dat je altijd als ‘dat bestaat niet’ hebt afgedaan, je leven op zijn kop zet. Die twijfel heeft, denk ik, maanden geduurd tot ik er uiteindelijk niet meer omheen kon, want er gebeurde nogal wat.
Ik heb tot ongeveer mijn zeventigste jaar gewerkt. Ik was toen nog volop actief met een kleine groothandel in een drogisterijproduct. Een keer, toen ik een zakelijke afspraak noteerde, tekende mijn pen daar uit zichzelf iets bij. Hij tekende een vlinder die geleidelijk aan een vlinderdasje werd. Die afspraak was pas tien dagen later en mijn gesprekspartner droeg zo’n vlinderdasje. 
Dat kon je vroeger tegenkomen in kunstkringen, bij een boekhandelaar of journalist maar bij zakenmensen heb ik dat nooit eerder gezien. Ja toch, één keer, maar dat was een oud-journalist die in zaken was gegaan.

Tja… het werd door mijn hand getekend, maar niet door mij. 
Ik heb ook maandenlang in een eenvoudige code de naam van een toekomstige vriendin geschreven. 
Ik heb zelfs op de automatische piloot een autorit naar Rotterdam gemaakt waarbij mijn hand als geconditioneerd de richtingaanwijzer bediende. Ik eindigde hartje stad in een damesmodezaak. Dat was begin september 1994 en ik werd er geleid naar een winterjack voor mijn dochter die kort daarop jarig werd.
Ik wist met de beste wil van de wereld haar maat niet maar mijn hand werd overduidelijk gemanipuleerd naar een bepaalde maat en kleur. Ik heb het gekocht en mijn dochter was er dolgelukkig mee. Het paste perfect en het stond haar geweldig.

Op een gegeven moment ben ik de wonderlijkste ervaringen in een paar sleutelwoorden op de achterkant van een bankenvelop gaan noteren en toen die vol was, begreep ik dat er een boekje in zat. 
De schrijfmap bevat overigens weer een bankenvelop met wat notities.
Ik heb zonder opsmuk genoteerd wat mij is overkomen. Er zitten ongeloofwaardige zaken tussen maar ik heb daar geen moeite meer mee. Wel gehad, en dan gebeurde er steevast iets dat nog veel ongelofelijker was.
Ik maak iedere morgen het cryptogram in mijn dagblad en heb één keer de oplossing van de eerste opgave daags ervoor al genoteerd. Ik moest dat toen in mijn agenda schrijven. Er is dus, en dat is helemaal ongelofelijk, vóórkennis.

Ik heb onder andere als public relations man nogal wat geschreven en ik vond het bijna feestelijk om weer dingen aan het papier toe te vertrouwen. Mijn vrouw zei toen "Je bent jezelf aan het herontdekken. Fijn voor je. Schrijf dat voor morgen maar in je agenda: herontdekken”. En ik deed het nog ook. Daags erna luidde de eerste opgave van het cryptogram ‘Opnieuw de sprei van het bed halen’. Herontdekken dus… Exact wat in mijn agenda stond.
Het heeft de betweter in mij het zwijgen opgelegd en ik ben meer in verwondering komen te leven. Het lijkt een wending ten goede. 
Ik draag overigens geen boodschap uit. Hooguit dat er meer, veel meer is tussen hemel en aarde. Ik denk dat het iedereen kan overkomen. Ik heb het niet gezocht, het zocht mij, en in mijn hart ben ik daar toch wel dankbaar voor. 
Verder heeft de wereld van het paranormale niet zozeer mijn belangstelling. Er zit nogal wat kaf onder het koren en het reikt dikwijls niet verder dan een wat wonderlijke vorm van amusement. En centjes verdienen natuurlijk… Ik houd me maar bij wat mijn realiteit is geworden. 

Ik heb weleens gedacht aan een spiritueel wezen van het heelal achter alles, een bron. Heelal vind ik trouwens een bijzonder woord. 
Maar wie ben ík? Echt begrijpen doe ik in deze richting helemaal niets. 
Heel gezond, dat we de vrijheid hebben om te geloven in wat ons goeddunkt.  
Ik waak er voor om mezelf te verbijzonderen omdat ik spirituele ervaringen heb. Ik heb daar nooit in geloofd maar ze blijken te bestaan en ik heb dan ook geen moeite meer met de gedachte dat het leven weleens niet met de dood zou kunnen eindigen. 
Ik heb er geen enkele voorstelling van en ik ben er ook niet echt nieuwsgierig naar. 
Misschien leren we na de dood de waarheid kennen. 
Ik ben 75 en leef in mijn hier en nu, en graag. Ik heb twee fijne kinderen en vijf kleinkinderen die het best leuk vinden om een opa te hebben, vooral als hij iets lekkers meebrengt. 
Edzer Tuik.


counter free
Google Analytics Alternative