Is zelfmoord een oplossing?  
Mensen die het leven niet meer aankunnen en overwegen zichzelf te doden om zo aan alles een eind te kunnen maken, weten niet wat hen na de dood te wachten staat. Om dit te begrijpen moeten ze beseffen dat het 'leven' niet te doden is.  Men kan wel zijn lichaam doden maar onze ziel en geest blijven bestaan. Daarom is het belangrijk om te weten wat zelfdoding tot gevolg heeft. De levensenergie, die elk mens bij zijn geboorte ontvangt, is en vormt een binding tussen de geest en het lichaam. Door zelfdoding verbreekt men deze binding niet, de geest blijft aan dat lichaam verbonden door de nog resterende levensenergie.  Dit gedurende het gehele verrottingsproces dat ongeveer een jaar duurt, net zolang tot het verteerd is waardoor de binding oplost. Dus na hun dood kunnen zij van hun lichaam niet weg.

Het fluïdekoord*, bestaande uit levensenergie, verbindt steeds het geesteslichaam met het lichaam dat een verrottingsproces ondergaat. Omdat men zichzelf bewust van het lichaam heeft gescheiden, komt men na het verteren van het lichaam terecht in een lege tussenwereld, een eigen lege belevingswereld.  Men blijft in de aardse sfeer omdat de levensenergie aards is, waardoor de aarde de geest vasthoudt.  Contact maken met enig aards leven is niet mogelijk. Men kan alleen maar ronddolen in die eigen oneindige lege en koude tussenwereld net zolang tot de levensenergie is opgebruikt. Dit wil dus zeggen, als men voor honderd jaar levensenergie heeft meegekregen en men heeft op dertigjarige leeftijd zelfmoord gepleegd, dan beleeft men die tussentoestand zeventig jaar lang. Hierna komt men vrij en kan men overgaan naar een bestaanssfeer waar men in gevoel thuis hoort.

Pas dan staat men open voor een nieuwe incarnatie, een volgend leven, waarin men na het opgroeien weer dezelfde levensproblemen zal beleven. 
 
Men is dan wel beschermd door deze negatieve gevoelservaring daar deze in het onderbewustzijn opgeslagen is. Daardoor zal men in volgende levens op andere wijzen handelen bij het niet aankunnen van gelijksoortige problemen.                                                                     Door zelfdoding ontvlucht men ook de wetmatigheden die men in zijn leven had moeten ondergaan. Door dit leven nu bewust te stoppen, heeft men zijn leerprocessen en de wetten van oorzaak en gevolg niet afgemaakt. Daardoor zal men in een volgend leven weer voor dezelfde problemen komen te staan, met daar bovenop het goedmaken van deze daad.  Wat er na de meeste zelfdodingen gebeurt, kunnen we als volgt samenvatten: Men blijft bewust van zichzelf en van al zijn levensproblemen.  Men ondergaat in zijn bewustzijn een continu herbeleven van de daad met de daaraan gebonden emoties.  

Men beleeft het verrotten of het verbranden van het lichaam, waarna men de resterende tijd die men nog aan levensenergie had, ronddoolt in een lege tussenwereld, een wereld die deels aards en deels geestelijk is. Deze ervaring zal een diep gevoel nalaten in het onderbewustzijn zodat men in volgende levens nooit meer tot dezelfde daad zal overgaan, omdat deze beleefde gevoelens dan remmend werken. Voor de nabestaanden is het zinvol hun gevoelens van liefde, begrip en vergeving naar hen toe te zenden.  Doordat zij nog gebonden zijn aan de aarde, voelen zij in hun koude bestaan  jouw gevoelens als warmte aan en dit zal voor hen troostend en helend werken. Deze wetmatigheid werkt niet voor kinderen die de puberteit nog niet hebben bereikt en voor hen die dit moeten beleven vanuit hun lotsbestemming.
J. de B.



counter free
Google Analytics Alternative