ONAARDS LICHT. 
NIEMAND GELOOFDE MICKEY BROEKHUIJSEN, TOEN HIJ TERGKEERDE UIT DE DOOD. 
Het is niet afgelopen na dit leven, weet Mickey Broekhuijsen sinds zijn bijna-doodervaring in 1987. Hij had die bijzondere belevenis nooit willen missen, maar maakte ook kennis met de andere kant van de medaille: niemand wilde luisteren. Een pikdonkere tunnel met aan het einde ervan een lonkend lichtgevend bolletje. Zo beschrijft Mickey de ingang van het hiernamaals. Na een ernstig verkeersongeval in 1987 had hij, terwijl hij in een Arnhems ziekenhuis in coma lag, een bijna-doodervaring. 'Ik ging in de richting van dat bolletje dat een gedimd licht verspreidde.' Toen hij de tunnel uitkwam, ontvouwde zich voor zijn ogen een heel mooi, heuvelachtig landschap met veel bomen. 'In de prachtigste kleuren: turquoise, rood, rose, groen... Die kleuren en die combinatie van kleuren heb ik daarna nooit meer terug gezien.' De sfeer was er één van rust, liefde en vrede. Aan die bijzondere sfeer droeg zeker ook de muziek bij die daar klonk. 'Een tingelachtige muziek. Nergens mee te vergelijken. 

Het leek misschien een beetje op de muziek van Jean-Michel Jarre.' En in dat vredige decor bevonden zich talloze schimmen. Melkachtig getint. 'Drie van die schimmen kwamen op mij af. Ik herkende mijn overleden vriend, mijn schoonvader en mijn opa -- met z'n kleine snorretje, sigaartje en brilletje.' Er werd daar niet gesproken, zegt hij. 'Hoe we communiceerden weet ik niet, maar er was zeker sprake van communicatie. Mijn overleden vriend probeerde me over te halen daar te blijven, omdat het er heel erg mooi was.' Ondertussen werd hij in dat droomachtige landschap voortdurend vergezeld door het eerdergenoemde lichtgevende bolletje. Toen we aankwamen bij een riviertje kreeg ik een schokkerig Comedy Capers-achtig filmpje te zien over mijn leven. Het begon met de vroedvrouw die zich over mij heen boog en tegen mijn moeder zei dat ik zo'n schattig klein neusje had en het filmpje eindigde vlak voor het ongeluk. Het filmpje gaf mij inzicht, zo van: dit ben jij.' Toen het filmpje was afgelopen, verscheen in het bolletje een klein kind. 'Misschien was het wel mijn tweede dochter die op dat moment werd geboren. Mijn toenmalige vrouw lag op dat moment namelijk ook in het ziekenhuis om te bevallen van onze tweede dochter.' Hij voelde toen een stevige zet en kwam aan de andere kant van het riviertje terecht.

'Het was alsof dat bolletje wilde zeggen: je kunt hier niet blijven, je moet nog wat afmaken.' Het eerste wat hij daarna zag was het groene licht van het beeldscherm op de intensive-care-afdeling waar hij lag. Het vinden van begripvol luisterend oor bleek na deze indrukwekkende ervaring een hele opgave. Zoals het ook niet meeviel gehoor te vinden voor wat hij had ervaren vlak na het verkeersongeluk -- voordat hij naar het ziekenhuis werd vervoerd. 'Ik zweefde een meter of vijf boven de grond en zag mezelf liggen. En ik zag ook mijn brommer een paar meter verderop liggen. Ik zag van bovenaf de man en de vrouw die als eersten bij mij waren. Even later kwamen de ambulancebroeders, die me op een brancard de ambulance inschoven. Zwevend boven die ambulance volgde ik de auto naar het toenmalige Diaconessenziekenhuis in Arnhem. In dat ziekenhuis zag ik hoe een verpleegkundige mijn contactlenzen op een verkeerde manier uit mijn ogen haalde. 

Ik zei nog dat ze het niet goed deed, maar ze luisterde niet. Toen werd ik op een loden plaat gelegd, omdat ze foto's van me wilden maken. Hel onwerkelijk allemaal om zo naar jezelf te kijken. Daarna ging ik die tunnel in, op weg naar dat lichtgevende bolletje.' In de loop der tijd is hij verscheidene malen uitgemaakt voor fantast. Keiharde bewijzen voor zijn bijna-doodervaring ontbraken natuurlijk. Of, zoals hij zelf formuleert. 'Ik had het brilletje of de sigaar van mijn opa niet meegenomen. Ik had alleen mijn eigen gevoel. Dat bijzondere gevoel van rust dat ik had ervaren en waarna ik zo terugverlangde.' Een dominee aan wie hij vertelde het gevoel te hebben dat hij na deze ervaring opnieuw was geboren, sprak hem bestraffend toe met de mededeling dat elk mens maar één keer geboren wordt. Ook bij zijn toenmalige echtgenote vond hij geen gehoor. Broekhuijsen verwijt het haar niet. 'Ze was net bevallen en ze kreeg een man thuis met behoorlijk wat lichamelijke handicaps. Bovendien was ik door het ongeval grote delen van mijn geheugen kwijt. Ik was veranderd en continue op zoek naar waar ik geweest was, naar de kleuren, naar de muziek.' Hij kwam terecht in een isolement. 'Ik kon met mijn bijna-doodervaring bij niemand terecht. Terwijl ik er helemaal vol van was.' Hij luisterde vaak urenlang met de koptelefoon op naar muziek, op zoek naar de sfeer en het gevoel waarna hij zo enorm verlangde. Tevergeefs. Mikey noemt het de donkere zijde van zijn bijna-doodervaring. In die periode -- die ook werd getekend door veel lichamelijke ongemakken -- verviel hij in eenzaamheid en ondernam hij een zelfmoordpoging.

'Dat werd door iedereen uitgelegd als: hij wil dus dood. Maar dat was het beslist niet. Ik wilde juist terug naar dat gevoel, naar die rust. Ik wilde die rust terug', aldus beschrijft hij de reden voor zijn zelfmoordpoging. Hij verbleef daarna tegen zijn zin enkele weken in een psychiatrisch ziekenhuis. Die opname is volgens Mickey goeddeels terug te voeren op onbegrip inzake zijn bijna-doodervaring. 'Niemand nam tijdens mijn revalidatie de moeit om echt naar mij te luisteren.' Zeker kort na zijn bijna-doodervaring was hij als een waanzinnige op zoek naar iemand die naar zijn verhaal wilde luisteren en naar de muziek die hij tijdens zijn korte verblijf in die 'mooie wereld' hoorde. Hij ging naar muziekwinkels en bibliotheken en beluisterde daar talloze elpees. Zonder succes. En ook later vond hij die 'tingelachtige' muziek nergens. 'De muziek van Jean-Michel Jarre en Andreas Vollenweider komt er nog het dichtst in de buurt, maar ook dat is het niet.' Hij zoekt nog altijd naar die muziek, maar niet meer zo fanatiek als in het begin. 

Ook de tunnel uit zijn bijna-doodervaring heeft hij nooit meer terug gezien. Als hem gevraagd wordt een locatie te noemen die er qua sfeer enigszins bij in de buurt komt, noemt hij de kleine tunnel onder de waterval in het Arnhemse park Sonsbeek. En ook de schakering van kleuren zoals in het landschap van zijn bijna-doodervaring zag hij nooit meer. Hooguit een beetje in het veelkleurige licht dat de zon op sommige momenten verspreidt. 'Ik liep een keer met mijn hond in de uiterwaarden en zag indrukwekkend mooie kleuren zonlicht. Ik vergat alles om mij heen en bleef er lang naar kijken. Ik vergeet de tijd dan helemaal.' Na zijn bijna-doodervaring vindt hij het fenomeen tijd niet meer belangrijk. 'Ik heb een hekel aan klokken gekregen. Mijn vrouw belt regelmatig met de vraag of ik van plan was nog een keer te komen eten.' Maar de invloed die de bijna-doodervaring nog altijd heeft, gaat veel verder. Want de ongekende rust die hij tijdens die ervaring ervoer, werkt nu nog door in z'n dagelijkse leven. 'Ik heb er een stukje van meegekregen. Geld interesseert me ook niks meer, terwijl ik vroeger een yup van het zuiverste water was. Respect voor elkaar vind ik nu veel belangrijker en ik kan beter luisteren en relativeren. Ja, ik ben een beetje soft geworden. Vroeger, toen ik nog niets wist van bijna-doodervaringen, zou ik zeggen: wat een geitenwollensokkengedoe.' 

Verder gaf die ervaring hem de zekerheid dat er iets is na dit aardse leven. ´Ik heb het niet over God of over Maria. Die heb ik niet ontmoet. Ja misschien in dat bolletje. En ik heb het niet over hemel of hel. Ik weet door die ervaring alleen zeker dat het na de dood niet is afgelopen.´ Dankzij de tip van een psycholoog, die hem in 1990 aan de zoveelste test onderwierp, kwam Mickey op het spoor van cardioloog Pim van Lommel. Die was werkzaam in ziekenhuis Rijnstate in Arnhem en bezig met onderzoek naar bijna-doodervaringen. 'Dat was thuiskomst', aldus Mickey. Eindelijk iemand die hem niet raar aankeek, maar die juist zeer geïnteresseerd was in wat hij had ervaren. Eigenlijk werd Mickey zich er toen pas van bewust dat hij niet de enige was met een dergelijke ervaring. Later leerde hij via Merkawah, een stichting die zich bezig houdt met bijna-doodervaringen, talloze lotgenoten kennen. Hij vertelde zijn verhaal inmiddels in verscheidene televisie- en radioprogramma's in Nederland en in het buitenland. Mickey heft nu een nieuwe levenspartner, die begrip heeft voor zijn bijna-doodervaring. Haar vader heeft namelijk ook zo'n ervaring beleefd. 'Ik ben geen heilige, geen profeet. Het enige wat ik hoop, is dat mensen die ook zoiets ingrijpends meemaken een luisterend oor vinden. Mensen moeten niet veroordelen, maar beter naar elkaar leren luisteren. Dat heb ik gemist in de hulpverlening.' 
M. B. 


counter free
Google Analytics Alternative