VERBAZING. 
Op reis in de verte keek ik om mij heen naar de wonderschone natuur, naar de dieren maar ook naar mijzelf en al die andere mensen. Ik keek anders dan voorheen en ik voelde een ongelooflijke verbazing. Zó had ik het nog niet eerder gezien. wát is alles mooi, knap in elkaar 'gezet', geniaal, ja, duizelingwekkend veelzijdig en oneindig. Ik zag zo ontzettend veel, dat ik dacht, zorg asjeblieft dat je bij het onderwerp blijft, want nu sta je wel voor miljoenen zijwegen, die stuk voor stuk waard en geschikt zijn om als hoofdweg beschouwd te worden. Waar komt dat diepe gevoel vandaan? Was die grote verbazing er ooit eerder? Was het ooit zo hevig? Zag ik dat alles eigenlijk wel ooit eerder? Of was ik me er nooit zo van bewust? Zou dit nu het gevolg zijn van wat universele Liefde? Wijkt daardoor de horizon zo snel? Mijn God, wat een wonder! De Liefde toont een nieuwe waarheid! Nu zie ik alles wat mij op reikwijdte afstand omringt zo volkomen anders, dat het is alsof ik het voor het eerst zie. Wat niet al valt er nu te 'bekijken'? Hoe liefhebbend zal al mijn geduld moeten worden om al die miljoenen details eindelijk allemaal zo goed en waarachtig te bewonderen zodat ik ze tot in de diepste kern kan begrijpen, aanvoelen en verstaan? Hoe ontzettend graag zal ik dáárvoor willen terugkeren. Hoe diep verlangend zal ik moeten zijn, vol van blij gevoel vol herbeleven op deze diepte. Hoeveel misverstanden en verkeerde interpretaties ook moeten van mijn kant nog opgelost en herzien worden voordat ik echt tot de waarheid kan doordringen, kan geraken aan de kern van de universele zuivere waarheid? Om door te dringen tot de zelfstandige beleving van dit allesomvattende, zonder het te moeten hebben van geloven of van horen zeggen. Ontzagwekkend is de mens. 

Wonderlijk is elke zelfstandigheid als dier of als plant. Ook dat gehele kosmische stelsel met al die miljarden zichtbare en die, ongetwijfeld nog veelvuldig meer, onzichtbare sterren en planeten. Maar ook op Aarde met alle miljoenen soorten en mogelijkheden, als zee, land, bergen en dalen, zand en water en de vorming van al die prehistorische lagen en wilde vervormingen in heel hun woeste schoonheid getuigend van onvoorstelbare krachten en werkingen. De Goddelijke Energiestroom heeft kennelijk niet een kansje ongebruikt gelaten. Alle mogelijkheden tot in het alleruiterste zijn benut en opgevolgd en geëvalueerd tot hoogontwikkelde specialiteit om te leven en voort te gaan. Onafhankelijk zelfstandig is bovendien elk individu zelf bepalend voor het eigen leven en ontwikkeling in die oneindigheid, maar is tegelijkertijd strikt gebonden aan het geheel. Alles is tot in de uiterste consequentie volkomen zichzelf, maar wordt daarin geheel bewaakt en gecorrigeerd door het omringende ándere leven. Wonder, 0 wonder!Verbaasd kijk ik rond, wetend dat dit kijken nog maar pas is ontstaan. Nu reeds wordt het leven betekenisvol en rijk. Nog op de rand van het geloven komt er innerlijk weten door voelen en begrijpen. Heeft toch het geloof me zo ver gebracht? Kwam ik zuiver door geloven tot aan deze horizon, gereed om te zien en te voelen? Bracht de onvermoeibare strijd van anderen mij tot hier? Waren hun zware ontdekkingsreizen ook voor mij en was dat reeds voldoende? Kan ik nu volstaan met het ter kennis nemen van hun duur betaalde ervaringen of moet ik nu al hun moeite, zorg, twijfel en pijn ook zelf beleven? Is dat reizen op andermans kosten voor mij even waardig of te goedkoop? Ik geloof het laatste. Ik denk, dat ik evenals zij geheel voor mijzelf zal moeten reizen. Ik zal wel kunnen gaan volgens hun kaarten, maar hun paden moeten mijn eigen zweet en moeite ontvangen en de warme gloed ondergaan van mijn eigen pure eerbied en verbazing. Als ik blijf geloven al wat is, zal ik nimmer de waarheid zelf kennen.

Nooit zal ik in staat zijn ruime vergezichten te 'beklimmen'. Mijn enige vreugde zal bestaan uit verhalende verslagen van anderen als een mager surrogaat voor mijn innerlijke reuk, gehoor en netvlies. Alleen bedoeld als ontwakend verlangen kan de werkelijke eenheid met het leven alleen maar tot stand komen door mijzelf tot diepten en verten te wenden en er in onder te gaan. Niets van dat alles zal ik kunnen betreden, als ik in dat wondermooie gebied niet zelf mijn voeten verzet. Hoe waanzinnig lief moet je dat alles hebben om er werkelijk toegang te verkrijgen. Het zullen 'duizenden' bewust beleefde levens moeten zijn, vol van diepe vreugde en blij geluk, vol van oprechte verbazing en ontroering, overgoten met een ongekende Liefde, die mij zo ver moet brengen dat ik waarlijk tot het innerlijke 'kennen' van dat alles kan komen. Met slappe wil en vage tegenzin zal dat pad onvindbaar blijven. Juist dáárvoor is bruisend levensgevoel nodig met vitale wilskracht en rein, voorwaarts gericht, volwaardig verlangen. Met een kreunend gevoel, gebukt onder 's levens zwaarte kan je niet opgaan in God, want de Godheid in je is dan duf en in slaap. Maar in waarheid staan álle levensscholen open voor een mens. Nu kunnen wij wetend worden omtrent elke zandkorrel van de woestijn en ieder waterdruppeltje van de oceanen. 

Nu kunnen wij de innerlijke krachten leren kennen die dit onnoemelijk vele drijft tot 'ZIJN'. Zou mijn wezen gereed zijn indien het voorbij zou durven gaan aan al die nietigheden? Is dan mijn lot niet vastgeklonken aan onvolledigheid, leegte en luiheid? Vereist deze állesomvattende ontdekkingsreis dan niet mijn volle inzet en mijn ongekend vreugdevol wensen? Nu reeds is dát in wording, nu voel ik nog alleen maar verbazing. Nu reeds weet ik dat het een prachtreis zal zijn. Of ik deze Universele 'trektocht' zal maken in mijn stoffelijke zwaarte, of dat het mijn  ijlheid zal mogen zijn, kan ik nu nog niet weten, maar ééns zal ik zo ver komen dat ik voldoende éénheid zal bezitten voor deze miljoenvoudige herbeleving in Liefde. Wellicht zal mijn vorig 'zijn' in onbewustheid mij nog veel hinder geven, want ook en vooral dáárin zal getoefd moeten worden. Daaruit zal nog veel pijn gevoeld moeten worden omdat het zo ruw was, blind, keihard en zonder mededogen. Er zullen duizenden tonnen 'spijt' overwonnen moeten worden. Grote 'leemtes' moeten worden opgevuld met opbouwend gevoel en met herstellende stuwing voor het goede, want er is nog zoveel kapot gegaan ook door mijn ontwikkelen. Er is een heleboel Goddelijke schade die onverzekerd was en blijkt te vallen onder 'mijn hoogst eigen risico'. Vele woestijnen zijn er en dorre vlakten. 

Ook is er uitputting door al die voorschotten die ik nam op onverdiende energie, zélfs mijn oprechte verbazing van nu is nogal duur volgens de Goddelijke Rechtvaardigheidswetten Dit is weer zo'n hoogst interessante zijweg! Ja,het terugkeren in Liefde in al die eeuwigheden van mijn eigen persoonlijkheid, kon best wel een tamelijk pijnlijke aangelegenheid worden, zodat alleen maar verbazing hoogstwaarschijnlijk niet eens genoeg zal zijn om het allemaal aan te kunnen. Wij zullen wel zien. Voorlopig ontwaakt er nu een gevoel van grote betrokkenheid bij vele mensen. Een soort gevoel dat je hoogst persoonlijk verantwoordelijk stelt voor héél deze mooie Aardbol. Héél dat ongekende verleden en héél die oneindige toekomst, zo voelt het aan, lijkt wel te vallen onder je eigen verantwoordelijkheid. Het lijkt wel of het voortaan zo zal zijn dat iedereen zijn eigen doel mag weten. Het zal mij verder een waarachtige zorg (moeten) zijn of het goed komt of zal stagneren. Ik geloof dat dit ook mijn karwei zal zijn met volledige werkgelegenheid voor nu en nog eens, ondanks nog veel gevoelige pijn om een achteloos verleden met gevolgen die onder ogen moeten komen. Een fijn karwei misschien? Ik denk het. Veel fijner dan wij nu kunnen weten, want het gaat immers naar de Goddelijke Harmonie, hoe zou het vervelender kunnen zijn als een reis in het negatieve? Razend benieuwd ben ik reeds. Nu al, na wat verbazing. Hoe schoon en rein zal alles ons toestralen als het herstellende is, als nu reeds het leven zo veelzeggend blijkt te zijn? Hoe ten volle waard om goed te beheren, als in alle voorgaande tijden...... Wonderlijk, inderdaad, ook de Mens. Want onder al het verkeerde van eeuwen blijkt tóch nog iets te zitten waardoor en waarmee het uiteindelijk goed zal kunnen komen. Nog altijd zijn er máchtige mogelijkheden, die alleen maar 'benut' behoeven te worden. Nadat gewezen is op alles wat niet klopt, groeit er onder de pijn van angst, twijfel, en teleurstelling toch weer hoop op herstel. Onder die 'verdrukking' komen gerijpte vermogens tevoorschijn die in staat zullen zijn de waanzin te overwinnen. Zij zijn bekwaam om te helen en om te genezen. Als de grote vragen naar schuld en verantwoordelijkheid eindelijk beantwoord zullen zijn, dan wéét ieder hoogstpersoonlijk zichzelf ten volle aansprakelijk en kan Goddank eindelijk het bewuste 'werken' beginnen. 

Als wegens het kritische van de toestand het 'verkeerde' aan banden gelegd zal worden, dan kan het 'goede' te werk gaan. Voor mijn part is de beschreven 'verbazing' genoeg om te beginnen. Dan reeds zal de tijd haar minzame mildheid tonen, want als geen erger meer voorkomen behoeft te worden is 'haast' niet meer nodig. Dan kan rust en evenwichtigheid tot deskundige kalmte opvoeden zodat ieder neveltje van ontwakend Liefdesgevoel geestelijk kan groeien en rijpen en kan verdichten tot een heilig vuur met Scheppend en Barend vermogen. Hoe zal het zijn? Tot zolang zullen wij tevens veel hebben aan de reisverslagen van de vele anderen, die niet moe worden ons te zeggen hoe mooi en zaligmakend rein de Goddelijke Mogelijkheden zijn en blijven. 
P. L. H.


counter free
Google Analytics Alternative