EEUWENLANG NAAMLOOS BEGRAVEN IN ONGEWIJDE GROND. 
Naar aanleiding van een artikel bij ons in de krant van 29 december 2006, waarin het weer eens aan de orde komt hoe er eeuwenlang met ongedoopte kinderen uit katholieke gezinnen, die overleden, voor ze gedoopt konden worden, mee werd omgegaan. Ze mochten niet op het kerkhof van de kerk worden begraven, want dat was gewijde aarde en zo'n kind dat niet gedoopt was mocht daar niet begraven worden, en veel ouders wisten zelfs helemaal niet waar hun kind begraven was, dat bleef vaak geheim. Diep en diep treurig is deze houding van de katholieke kerk geweest. Blijkbaar ziet de kerk nog steeds niet in, hoe fout ze hiermee bezig zijn geweest. Daarom het onderstaande artikel om u een beetje een indruk te geven wat dit inhoudt. Op veel begraafplaatsen in de regio Twente heeft het ongedoopte kind inmiddels erkenning gekregen. In Borne werd speciaal een monument onthuld. Naamloos en niet bestaand voor de katholieke kerk werden overleden ongedoopte kinderen eeuwenlang begraven in ongewijde aarde. In Borne staat nu een gewijd monument prominent helemaal vooraan op de begraafplaats. Niet opgedragen aan de kinderen. Maar aan hun ouders, verenigd in hun verdriet en steun.

Witte rozen en witte ballonnen als symbolen voor onschuld markeren de dodenakker in Borne. Onder de aanwezigen is ook een 75 jarige inwoner van Borne. Hij onthult op de Dag van de Onnozele Kinderen (katholieke gedenkgingsdag) het door een Bornse kunstenaar ontworpen monument. Aansluitend leest hij een zelf geschreven gedicht voor. Het verhaal over het verdriet van de ouders die na het begraven van hun ongedoopte kind in stilte verder moesten. Deze inwoner van Borne zegt: ouders waren zelf slachtoffer. 'Ik heb pas na het overlijden van mijn ouders gehoord dat ik een broertje of zusje heb gehad. Mijn ook al overleden jongste zus vertelde het me. Zij had het van mijn moeder. Details ontbreken. Ik weet geen naam en ik weet niet waar het begraven ligt. Het ongewijde stuk grond waar het gelegen heeft is nu een mestvaalt. Mijn ouders hebben het al die jaren in stilte met zich meegedragen. Onbarmhartig was het.' Ondergetekende wil hier nog het volgende aan toevoegen: Ook in het gezin van mijn ouders zijn twee kinderen geboren en kort na de geboorte overleden.

Waar ze begraven zijn is voor mij een raadsel. Mijn vader sprak er nooit over. Sinds een jaar of tien, sinds ik bezig ben met de boeken van Jozef Rulof, houdt me dat meer bezig. Mijn vader en moeder zijn al lang overleden, dus die kan ik het niet meer vragen en mijn broers en zusters weten ook niet waar ze begraven zijn, maar niet op het katholieke kerkhof. Niet dat het me droevig stemt, maar iedereen wil toch graag weten waar zijn familieleden begraven liggen, en niet als oud vuil, omdat ze niet gedoopt waren, ergens zo maar in de grond gestopt.  Aan al de ouders die dit hebben meegemaakt in het verleden: Uw kind is direct terug gegaan naar de kindersfeer aan Gene Zijde waar het met alle liefde is ontvangen. Niet eerst naar een voorportaal, zoals de katholieke kerk dit noemt, maar rechtstreeks terug naar God. Uit het bovenstaand blijkt nog maar eens duidelijk voor mij: waar haalt de katholieke kerk het lef vandaan om zich de enigste kerk van Christus te noemen. Denken jullie dat God onderscheidt maakt tussen gedoopte en ongedoopte kinderen? Voor God is iedereen gelijk. De Paus en andere kerkleiders moeten eerst nog maar eens afwachten waar ze na hun dood terechtkomen, wat voor een overleden baby niet geldt. Meer hierover leest u in het boek: Een Blik in het Hiernamaals van Jozef Rulof.
Henk Roesink. 


counter free
Google Analytics Alternative