DE TREINREIS VAN HET LEVEN.  
EEN VERHAAL OM EVEN BIJ STIL TE STAAN. WAT KAN ER MOOIER ZIJN IN HET LEVEN DAN EEN FANTASTISCHE REIS TE BELEVEN. 
Het leven is niets minder dan een treinreis. Een herhaling van opstappen en afstappen.Gepeperd met ongelukken en aangename verrassingen bij enkele haltes en met enkele diepgaande teleurstellingen bij andere. Bij onze geboorte stappen wij op de trein en ontmoeten we enkele personen, van wie we denken, dat ze altijd aan onze zijde zullen staan: ONZE OUDERS. Spijtig genoeg is de waarheid anders. Zij zullen van de trein afstappen, ons achterlaten als wezen, gehuld met hun liefde, vriendschap en hun niet te vervangen gezelschap. Wat niet in de weg staat, dat andere personen op de trein zullen stappen, personen die ons heel dierbaar zullen zijn. Dat zijn dan, onze broers en zusters, vrienden en vriendinnen en niet weg te denken: ONZE GROTE LIEFDE........ EN DAN ONZE KINDEREN...... 

Van allen die opstappen op deze trein, zijn er enkelen die deze reis beschouwen als een uitstapje..... Anderen zullen er enkel maar teleurstelling in vinden, gedurende deze rit. Nog anderen zullen door de wagons wandelen, steeds bereid om anderen, die het nodig hebben te helpen. Velen zullen bij het uitstappen met een blijvende onwetendheid zitten........ Anderen zullen voorbijgaan, zonder dat we er ons van bewust werden dat ze de zetel naast ons bezet hadden. Het is curieus te constateren dat enkele passagiers, die we liefhebben, toch plaats nemen in een andere wagon dan de onze. Waardoor zij ons verplichten deze reis te doen, gescheiden van hen. Uiteraard is het ons niet opgelegd, de wagons te doorlopen en op zoek te gaan naar deze! Maar spijtig genoeg zullen we geen plaats kunnen nemen naast hen, omdat er reeds anderen deze plaatsen ingenomen hebben. Geen belang; onze reis moet nu eenmaal zo gebeuren; een reis gehuld met afgrijzen, dromen, fantasieën, hoop en het nemen van afscheid........ Maar nooit met een terugkomst van......... Daarom laat ons deze reis maken op de meest aangename manier. Laat ons trachten een zo goed mogelijke relatie met de andere passagiers op te bouwen en laat ons op zoek gaan, naar het beste in iedereen. 

Laten we er ons steeds aan herinneren dat zij, op elk ogenblik van het traject, kunnen aarzelen en we hen dan waarschijnlijk zullen trachten te begrijpen. En dat ook wij dikwijls zullen aarzelen en dat een ander ons dan ook zal trachten te begrijpen. Het grote mysterie uiteindelijk is, dat we nooit zullen weten in welk station we zullen uitstappen en nog minder zullen weten waar onze medereizigers, of onze medepassagiers gezeten op de zetel naast de onze, zullen uitstappen. Ik vraag me af, of ik bij het uitstappen enige nostalgie zal hebben! IK DENK VAN WEL. Afscheid nemen van enkele vrienden, die ik zeker gemaakt heb gedurende deze reis, zal pijnlijk zijn. MIJN KINDEREN ACHTERLATEN ZAL ZEER TRIEST ZIJN. Maar ik bijt me vast in de hoop dat, op het ogenblik dat ik aan het eindstation kom, dat de achterblijvers dan een bagage zullen dragen, die zij bij het begin van hun reis, nog niet bij zich droegen. Wat me zo gelukkig zal maken is: Dat ik mijn steentje zal hebben bijgedragen, aan die bagage, die nog zal moeten groeien, maar waar ze trots op zullen zijn. Vrienden laat het zo zijn, dat ons verblijf op de trein, rustig mag verlopen en dat ze van nut mag zijn geweest. Moge het geschieden dat, wanneer het ogenblik aangebroken is om van de trein te stappen, onze lege zetel een goed gevoel en fijne herinneringen aan de overgebleven passagiers mag achterlaten. EEN HELE TEDERE OMHELZING AAN ELK VAN JULLIE: EEN PRETTIGE REIS!!! 
Diny Roesink.


counter free
Google Analytics Alternative