HOE IK AAN DE JOZEF RULOF BOEKEN BEN GEKOMEN. 
Ik ga terug begin jaren ’90. Mijn vader was inmiddels overgegaan, nadat mijn moeder hem een jaar lang, 24 uur per dag, 7 dagen in de week, op 77 jarige leeftijd heeft verzorgd. Daar heeft ze wel hulp bij gehad, alleen als zij het zelf wilde, van één van hun 15 kinderen of aangetrouwde, die ze ook als haar eigen kinderen heeft gezien en beleefd. Mijn moeder, nuchter als ze was, kwam op een gegeven moment met het verhaal dat ze met mijn vader in contact was geweest, en ik, nieuwsgierig als ik was, wilde er alles van weten. Ja, hoe dan, voelde je het lijfelijk, zag je het, of is het iets wat in je hoofd afspeelt. Mijn hoofd was overvol van vragen, en kon haast niet wachten op een antwoord. Nu begrijp ik hoe moeilijk mijn vragen voor haar moeten zijn geweest ja, leg je gevoel maar eens uit, dan ook nog met de wetenschap niet iedereen wil dat begrijpen, of dit horen, en ook nog een dame op leeftijd. Maar goed, het leek wel of mijn vragen zich op een stapeltje in mijn Zonnevlecht nestelden, dat gevoel wat ik nu wel eens heb als ik iets bij me draag dat ik niet kwijt kan, kan liefde zijn of een mooi gegeven, zo iets.

Ze begon me te vertellen dat mijn vader een hand op haar schouder had gelegd, die achter haar stond, en haar zei: dat ze niet bang hoefde te zijn, dat hij het was die er voor haar zou zijn….. Ik zei onmiddellijk, zag en voelde je dat echt, of was het in je gedachten. Nee, nee hij was er en ik voelde het echt…. Ik vroeg komt hij nog wel eens bij je? Jazeker laats nog, toen vertelde hij mij dat hij in het begin het best moeilijk heeft gehad, maar nu was het goed en mooi. Nu denk ik, niet zo raar dat hij het moeilijk had, hij is gecremeerd namelijk, en dood was voor hem dood, klaar. Gelukkig kunnen we het nu beter weten. Later vertelde ze me nog dat hij eigenlijk alleen dan kwam als er iets was, of als ze zich niet zo goed voelde. Bij mij kwam er weer zo’n volgepropt gevoel van, waarom heb ik dat nou niet, waarom voel, zie of hoor ik nooit iets, ik wil dat zo graag, maar goed, naar het scheen gebeurde er met mij niets, al hoewel ik een ongekende angst voor de dood had, en nog heel goed weet dat bij de crematie van mijn vader er huilbuien waren die uit mijn tenen vandaan leken te komen, en niet te stoppen ook. Dat was weliswaar vreemd voor mij, omdat de band die ik met mijn vader had niet zo sterk was als die met mijn moeder. Ons leven ging verder, wij alle twee hadden een drukke baan, twee studerende kinderen, en wij waren dankbaar dat we onze kinderen konden laten studeren. Bij mij op het werk gingen zich allerlei problemen voordoen. En ik, die absoluut niet tegen onrecht kon werd gevraagd voor vakbondswerk en later ben ik ook in de OR terecht gekomen. Dit dreigde ten koste te gaan van mijn gezin, en heb dan ook op staande voet ontslag genomen. Toen ik thuis was kreeg ik ineens een bijzonder gevoel, bij het kijken naar een dennenboompje in onze tuin.

Dat deed me schrikken, ik genoot van een boompje, waar was ik mee bezig geweest, was mezelf vergeten, hoe kon je dan iets voor een ander betekenen? Na een half jaar weer aan een nieuwe job begonnen, minder uren, meer tijd. Een baan waarin ik mijzelf kon zijn in alle opzichten, een open en eerlijk contact met leiding en personeel . Dit heb ik als heel bijzonder ervaren en is het nog steeds, hoewel de baan er niet meer is. De kinderen werden groter, Jan komt, Piet gaat, en allemaal mee eten zoals Wim Sonneveld het eens zo mooi beschreef was ook hier van toepassing. De kinderen vlogen uit, en wij waren het merendeel weer samen zoals we ook  begonnen zijn. Bij mij ging het lezen knagen, ik die nog geen blaadje las kreeg het gevoel te moeten lezen, na wat romannetjes e.d. was het lezen geboren. Er begonnen spirituele gevoelens te knagen, en het eerste wat op mijn pad kwam was psychologie van Willem de Ridder. Vaak naar de boekwinkel getrokken en vele boekjes passeerde de revue. Op een gegeven moment was de winkel zo goed als leeg want er zou gereorganiseerd worden. Ik loop weer in die boekwinkel en zie op een hele grote lege stelling één boek staan, jawel, Een Blik In Het Hiernamaals, pak het op, lees de achterzijde en denk, dit is te mooi om waar te zijn, ook nog zo’n dik boek en plaatste het twijfelend weer terug.

Ons leven ging voort, en onze ouders zijn inmiddels overgegaan. Zo ook enige broers en schoonzusters van mijn kant, ik had inmiddels al wel ervaren dat ook een overlijden een heel bijzonder gebeuren is. Wat ik nu zie, voel en ervaar, laat me weten dat het is zoals in de boeken beschreven. Ik nog steeds lopende met gevoelens voor dat lezen, was zoekende. Wat zocht ik eigenlijk, wat wilde ik eigenlijk, en het maar niet kunnen vinden. Dan wordt ik opgeroepen voor een bevolkingsonderzoek, na thuiskomst kreeg ik het gevoel van het zal me niet verbazen dat……. En ja, de huisarts aan de deur met de mededeling: ze dachten iets te zien op de foto, mag ik dat even controleren? Ik had nooit iets gevoeld en ook hij kon niets vinden. De arts ging weg, en ik denk hé waar is het zwarte gat? Ik voel mij rustig, bij manlief ook geen paniek, wel even ja van wat nu, maar ook bij hem zeker geen paniek. Nog even denk ik, het zal wel komen straks als het bevestigd gaat worden, ik zal mezelf wel niet zijn nu, dit kan nooit bij mij passen, nee maar het is me wel gegeven! Dat weet ik nu. De foto’s en het hele gebeuren vind plaats, we kunnen op geen enkele manier tot de arts doordringen wat betreft de vragen die we hebben. Hij wil er geen uitleg over geven, dan zoeken we maar op internet zegt mijn man tegen hem. En hij krijgt als antwoord, dat is ook niks. Ik ben een goed chirurg, en alle mensen die hier zitten hebben kanker, ze weten het alleen nog niet, nou ja we reageren maar niet. Vervolgens had ik het gevoel dat mijn rust hem geenszins beviel, en hij zegt, u kan wel dood gaan hoor mevrouw, waarop mijn antwoord was, ja dat zal wel.  

Dat deed hem acuut omdraaien en hij liep weg. Er werd geopereerd, het bleek kwaadaardig, en er zou een nieuwe operatie nodig zijn om, of amputatie, om lymfeklieren volledig te verwijderen en bestraling. Het begrip voor de vragen die met name mijn man had werden vooral niet getolereerd, en als maar heftiger, zelf zo heftig, dat hij tegen mijn man zei, ik heb een afspraak met u vrouw en niet met u, het liep allemaal erg hoog op. Wij hebben met moeite voor elkaar kunnen krijgen om een afspraak te mogen maken in Amsterdam. Mijn gevoel werd bevestigd, het was kwaadaardig, maar in zijn lichtste vorm. Dus niet bestralen of opereren was mijn gevoel, wat overigens zo sterk was dat ik er met geen mogelijkheid anders over kon denken of voelen, zo moest en zou het ook gebeuren, en zo is het gebeurt. Toen mijn beslissing daadwerkelijk bij de artsen doordrong, gemotiveerd en wel, en ik het tevens ook definitief uitgesproken had, kon ik mijn normale weg weer vervolgen. Nu zeg ik, ik ben blij dat er gebeurt is wat gebeurt is, en besef heel goed dat het zo moest zijn, het neemt iets van je, maar geeft je zoveel terug, weer zie ik de waarheden die je tegenkomt in de boeken! En mocht je nu nog denken dat dit maar één "tegenslag” was, kan ik je uit de droom halen want er waren er al een paar geweest, en deze zal ook niet de laatste zijn. Toen wist ik al, wat er ook gebeurd in het leven, het geeft altijd iets goeds terug ook al zie je dat niet op het moment dat het speelt. Mijn gevoel voor het lezen werd steeds heftiger, ik kon geen boeken meer vinden waar ik iets mee kon. Dan maar een cursus volgen of zo, ik wist het niet meer, ik kon mijn draai niet vinden.

Toen las ik de krant en mijn oog viel op een advertentie van een spiritueel iemand, hem gebeld, een afspraak gemaakt. We kwamen aan de praat, en op een gegeven moment zegt hij, is dit eigenwijs, of eigen-wijs, zuchtend dacht ik, kom ik hiermee verder? Tot hij zegt, weet je wat jij zou moeten doen, je zou (al schrijvend) dit boek eens moeten lezen, en duwt mij een papiertje in mijn handen. Verteld me er wel bij dat het een moeilijk boek is, maar als ik het niet begreep moest ik het maar even weg leggen en later weer eens beginnen. Ik heb het boek besteld bij de boekhandel, ben gaan lezen, en nu jaren later lees ik nog steeds, heb dan ook al zijn boeken in mijn bezit, "dit is het enige bezit wat ik heb”, de rest is geleend goed, of het genoegen te mogen hebben dat…. Als ik aan zijn woorden denk, vraag ik mij nog af wat hij heeft gelezen? Nu na al die jaren besef ik maar al te goed dat ook ik vroeger al zoveel kreeg en zag, maar dacht dat het gewoon was, nu vraag ik me af wat is nu gewoon! Hoe vaak ik niet bezig was met, hoe kan het nu zo zijn dat de eerste mensen er zomaar ineens waren, dat kon gewoon niet, hoe het wel zat was mij ook niet duidelijk. Of ik lag onder een boom te denken, ja die boom zou ook huis kunnen heten. Toen ik zo’n 13 jaar oud was stond voor mij al zo vast als een huis dat ik vroeg wilde trouwen, en kinderen krijgen. Ik ben dan ook inderdaad nog net voor mijn 18e getrouwd, en 9 maanden plus 21 dagen later is onze eerste zoon geboren. Kunnen we nog steeds van toevalligheden spreken? Voor mij is het heel duidelijk, dat ondervind ik bijna dagelijks, door hetgeen steeds gegeven wordt, met daarin ook weer die eigen wil, keuzes maken, kleur bekennen. Ach, het leven is zo mooi, dan telt er geen tegenslag, als je maar weten mag.

En je kunt het leven aan, zo ze dat noemen. Voor ons is tegenslag een plus geworden, en ik ben dankbaar voor hetgeen mij is gegeven, wetende dat ik het zelf zal moeten beleven. Wetende dat het vaak uithuilen en opnieuw beginnen is, ook dan heb ik weer iets geleerd. Al met al ben ik dankbaar dat ik mens mag zijn, mens met respect voor al wat leeft. En dat is wat Jozef Rulof geeft. Ook manlief kreeg zo te maken met oorzaak en gevolg, wat hem in de WIA deed belanden. Wij hebben meer als de helft van ons salaris moeten inleveren, zijn samen thuis. Niet meer mee doen in de maatschappij, zo men dat noemt. En wij, wij zijn gelukkig, zeer rijk, genietend van de vogels in de tuin, de natuur en de vele lieve mensen om ons heen. Hoe kun je dan nog vragen, als je zo liefdevol mag dragen.
A. de B.   


counter free
Google Analytics Alternative