NIET GOD STRAFT DE MENS, MAAR DE MENS STRAFT ZICHZELF!  ZIEKTE ALS OORZAAK EN GEVOLG. 
,,Ziek zijn is een last, die ons door God wordt opgelegd. Wanneer wij een goede gezondheid genieten en alles loopt ons mee, dan zijn wij niet genegen of in staat de stem van de Here te beluisteren. Gedurende ons ziek zijn echter zal de stem van God weer tot ons spreken, als wij die willen horen. Ergo heeft ook een ziekbed een diepere betekenis!" De goede en eerlijke bedoelingen van deze boodschap, tijdens een preek uitgesproken, staat buiten elke twijfel. Met deze woorden wilde de dominee immers de zieke mens troost brengen! Zou zijn goedbedoelde preek echter bij de zieken werkelijk troost en berusting teweeg brengen? Niet allen, die ziek zijn, zullen zich -- naar veler gevoel -- zo hebben misdragen tegenover God, dat deze zich genoodzaakt zag de personen in kwestie met ziekte te straffen, teneinde hen weer ontvankelijk te maken voor Zijn woorden! Niet elkeen zal de zin voelen van het ziekbed van een zuigeling of kind!! Kon God ook niet anders bereiken, dominee? En hoe staat het er dan voor met de persoon, die de geboden van God en van de mens met voeten treedt? Waarom straft God deze ook niet allen met een ziekbed, teneinde hen te bereiken? Wat voor een troost denkt een dominee te kunnen schenken, wanneer hij hierop slechts weet te antwoorden, dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn? Welke grond voor werkelijke berusting kan er worden gevonden, wanneer wij dergelijke onrechtvaardigheden om ons heen zien? Hoeveel liefdevolle mensen liggen niet jarenlang aan een ziekbed gekluisterd, terwijl de grootse beulen van de mensheid zich vaak over een blakende gezondheid kunnen verheugen?!

Dat de zieken, na de dood, hun beloning (waarvoor?) zullen krijgen van God (die ze -- aldus de dominee -- dit ziekbed zelf heeft opgelegd!) is over het algemeen een uitspraak, die ook door de zieke zelf moeilijk is te bevatten. De zieke mens kan weliswaar in vele gevallen leren berusten -- alles went tenslotte -- maar de zin van zijn ziekte zal hem in verreweg de meeste gevallen nimmer duidelijk zijn. Wie zal een kind de ,,zin" van zijn ziekzijn durven te vertellen, wanneer dit zieke kind zijn vriendjes en vriendinnetjes buiten ziet spelen en draven? Hoe kunnen wij, tegenover dit zieke kind, van een God van Liefde spreken, die ons kind zo heeft geschapen, dat het nimmer -- zoals andere kinderen -- op straat zal kunnen spelen? Hoe kunnen wij tegen zulk een kleine zeggen, Dat God juist erg veel van kindertjes die ziek zijn, houdt, terwijl wij in stilte van smart kreunen? Wat voor een God zou dit eigenlijk moeten zijn, die alles zo ,,ondoorgrondelijk" maakt? De mens heeft God als oppermacht aanvaard. Terecht overigens. God heeft zich door Christus aan de mens op aarde getoond en uitgesproken. De grote fout echter die de kerk steeds weer blijft maken is, dat zij aanneemt dat God, doordat hij oppermachtig is, verantwoordelijk is voor alles wat ons in ons leven overkomt. God beloont en straft de mens, nu en ook na zijn dood!!? Voelt de kerk dan niet het zinloze van deze gang van zaken? God, die oppermachtig is en alwetend, schenkt ons het leven hier op aarde, terwijl hij van te voren al weet, hoe wij dit zullen benutten. Hij weet ook van te voren, dat Hij ons zal straffen! Wat voor macaber spel is dit, dat God met ons mensen speelt? Of zou het toch anders zijn? De kerk spreekt wel over een God van Liefde, maar geeft duidelijk blijk deze God niet te kennen! Een God van Liefde straft geen kleine kinderen met een ziekbed, terwijl Hij de beulen van de mensheid gezond laat en oud doet worden! Een God van Liefde verdoemt de mens niet voor een bagatel! Een God van Liefde heeft geen zoenoffer nodig! Dit alles zijn heidense gedachten en dienen zo spoedig mogelijk te verdwijnen, teneinde de mens niet nog meer van deze ,,vreemde" God te verwijderen!

Uit alles blijkt, dat God heel anders is, moet zijn, dan de kerk dit in haar onwetendheid steeds heeft verkondigd. God heeft ons de onsterfelijkheid geschonken door ons een vonk van Zijn heilig leven af te staan en heeft ons bovendien een eigen wil geschonken, opdat wij zouden kunnen leven zonder geleefd te worden! Wij -- als mensen -- leven nu in Zijn Almacht, terwijl God zelf in ons leeft! Henri Bergson sprak over een ,,scheppende evolutie" waarmede hij de kern raakte, want wij zelf -- als ,,deeltjes" van God, schiepen ons eigen lichaam, onze planeten, onze astrale werelden, maar ook onze ziekten! Als wij over God spreken, dan bedoelen wij derhalve de Bron, die al dit leven vertegenwoordigt en mogelijk maakt. De uiteindelijke toestand echter, waarin wij leven is het product van ons mensen!! In het licht van deze geestelijke wetenschap is het nu mogelijk de zin en de oorzaak van het ziek zijn te verklaren en te ontleden. Om dit te doen moeten wij de klok vele duizenden eeuwen terugzetten. In het oerwoud is de mens begonnen zijn lichaam te bezoedelen en af te breken. In het oerwoud hebben zich hogere levensvormen met lagere verbonden en het nieuwe leven, dat hierdoor werd gebaard, was reeds verzwakt. Dit degeneratieproces heeft zich miljoenen jaren lang afgespeeld en het gevolg is, dat er geen enkel lichaam meer bestaat, dat niet te lijden heeft gehad en dus is verzwakt door deze gang van zaken. Daarom is een neger krachtiger dan wij, omdat hij tenslotte nog dichter bij de oervorm leeft, die in die bepaalde graad volmaakt was! Onze lichamen zijn verzwakt en een droevig product vergeleken bij hetgeen zij hadden kunnen en moeten zijn! Deze verzwakte lichamen nu moeten toch dienst doen om onze kringloop over de aarde te beëindigen. Aldus heeft de mens niet alleen zijn Goddelijke Ziel misbruikt en versnipperd, maar tevens het ,,omhulsel" -- het stoflichaam -- dat werd geschapen voor zijn ziel! Door de wetten van oorzaak en gevolg nu, beleeft de mens thans de ziekten, die hij in vorige levens heeft helpen scheppen! Dit is dus de oorzaak van het ziek zijn! Wij endosseren een wissel uit het verleden. Met onfeilbare zekerheid komt deze wissel eens in onze handen. Dit behoeft niemand te verbazen, want wij zelf hebben eens onze eigen wissel uitgeschreven. Niet God straft de mens, maar de mens straft zichzelf!! En wat de zin betreft van de ziekte? Inderdaad kan deze een positieve zijde hebben voor de mens, wanneer hij de tijd van zijn ziek zijn benut om tot God terug te keren, dat wil zeggen, doordat hij in harmonie tracht te komen met zijn innerlijk -- met zijn Goddelijke kern! Paul Brunton noemt deze kern ,,Super-Ego". De naam doet er immers niet toe.

Voldoende zij, dat hij bestaat en dat hij altijd heeft bestaan en altijd zal blijven bestaan! Het is duidelijk, dat de mens tijdens zijn ziekte meer gelegenheid heeft tot rust te komen -- van binnen -- dan wanneer hij in het volle leven staat! Toch is het moeilijk om over de ,,zin van een ziekte" te spreken, wanneer wij bedenken, dat ziekte niet noodzakelijk is en enkel is ontstaan door ons wangedrag en onze hartstochten! Het heeft nimmer tot het Goddelijke scheppingsplan gehoord, dat wij ziek zouden moeten worden! Integendeel! Wij zijn ziek geworden, doordat wij van het Goddelijke plan zijn afgeweken! Benutten wij dan ons ziek zijn om weer in harmonie te komen met God, dan heffen wij alleen een disharmonische toestand op! In wezen heeft het ziek zijn dus geen bestaansrecht en hebben de aanhangers van de Christus Science gelijk. Ongelijk echter hebben zij, wanneer zij tot God bidden om hen beter te maken! Voelt ge dit thans? God heeft hen niet ziek gemaakt en behoeft en kan hen niet genezen. De zieke zelf moet dit doen door in harmonie te komen met God. Dit betekent dus, dat God diegene geneest, die zich zelf weet te genezen!! Er zijn mensen die ons kunnen helpen om in harmonie te komen met God! Dit kan langs geestelijke weg, maar ook de stoffelijke weg is een weg, die door God is gebaand. De zieke mens zal er in de meeste gevallen daarom verstandig aan doen van beide zijden te profiteren. De arts zal trachten het zieke lichaam te herstellen, terwijl de bonafide spirituele genezer de arts zal trachten bij te staan, wanneer eerstgenoemde geen uitweg ziet. Het verwaarlozen van beide of van één van deze twee geneesmethoden is af te keuren, omdat het duidt op geestelijk onbewustzijn en derhalve in strijd is met de wil van de Schepper van al het leven. Behalve deze beide hulpfactoren echter blijft als voornaamste factor de geestelijke gesteldheid van de zieke zelf! Hij zelf zal de harmonie moeten trachten te vinden, die noodzakelijk is voor zijn uiteindelijke genezing. Het oprechte gebed in deze vormt een belangrijk onderdeel om te herstellen, indien dit gebed tenminste bewust van inhoud is! Wel dient de zieke goed te beseffen, dat het lang niet altijd mogelijk zal zijn om te genezen. De wetten van oorzaak en gevolg zijn hard en onverbiddelijk, maar rechtvaardig. Indien wij echter blijven beseffen dat God geen ziekbedden kent en dat deze ziekte toestand slechts een tijdelijk karakter draagt, dan zullen wij ongetwijfeld de moed kunnen opbrengen om ook deze rekening, die het leven ons presenteert, zonder morren te betalen!
Sinclair Weston.


counter free
Google Analytics Alternative