LEVEN NA DE DOOD. 
Angela Rigg-Milner, echtgenote van een arts, is een zeer rationele, nuchtere vrouw, die met beide benen op de grond staat en zich niet inlaat met allerlei fantasieverhalen. Op een dag raakte Angela's auto samen met nog twee andere auto's betrokken bij een auto-ongeluk. Het jongste dochtertje van Angela, de vijf jaar oude Samantha, liep ernstig hoofdletsel op, en drie dagen later stierf het kind.Angela was ontroostbaar en had toentertijd geen religieuze overtuiging. Ondanks haar hartverscheurend verdriet weigerde Angela ten tijde van Samantha's overlijden kalmeringstabletten in te nemen die haar waarnemingsvermogen zouden kunnen beïnvloeden. Ze wist dat ze op de één of andere manier zelf uit het diepe dal moest zien te komen, zonder op medicijnen of drank terug te vallen. Ze werd door schuldgevoelens achtervolgd en voelde zich voortdurend schuldig aan de dood van haar dochter en hield zichzelf steeds voor dat dit nooit gebeurd zou zijn als ze de kinderen op die bewuste dag niet in de auto had meegenomen. Dapper probeerde ze de situatie te aanvaarden en omwille van haar man en beide andere kinderen deed ze haar uiterste best de draad van het leven weer op te pakken. Ze besefte dat ook zij het moeilijk genoeg hadden, en wilde hen niet nog verder belasten door in te storten.

Als echtgenote van een arts kende ze maar al te goed de gevaren van een depressie en ze was vastbesloten haar best te doen en gewoon door te gaan, ondanks haar verdriet en wanhoop. Toen gebeurde er iets wonderbaarlijks dat Angela's leven totaal veranderde. Op een nacht, zo'n zes weken na het overlijden van Samantha, had ze door het huis lopen ijsberen. Ze kon niet slapen en voelde zich rusteloos en gespannen. Ze ging terug naar bed en zag op haar wekker dat het half zes was. Ze weet niet waarom, maar ze draaide zich om en keek in de richting van haar kaptafel in de hoek van de slaapkamer. En daar stond Samantha naar mij te kijken, zegt Angela. Ze droeg haar roze met witte lievelingsnachtjapon. Van Angela mocht Samantha die nachtjapon niet vaak aan, omdat hij van nylon was. Ze wist dat hij keurig opgevouwen in de laden- kast in de kinderkamer lag, en nu stond Samantha in die nachtpon voor haar. Angela zegt: Ze keek nogal verward en leek verloren. Ik stapte weer uit bed, liep naar het voeteneind en ging daar zitten, terwijl ik voortdurend naar Samantha keek. Ze stond nu nog maar een halve meter bij me vandaan.

Toen zei Angela tegen haar dochter: Dag liefje. Je bent helemaal niet dood, is het wel? Samantha antwoordde: Ik ben zo moe, . mam. Angela zegt: Ik opende mijn armen en ze kwam naar me toe lopen. Het was het meest ongelooflijke wat je je maar kunt voorstellen. Ze zat op mijn schoot en was heel warm, heel tastbaar, en heel levend. Ik streelde haar lange zijdeachtige haar en ze voelde In elk opzicht echt aan zoals elk ander kind. Angela besefte maar al te goed dat er iets wonderlijks plaatsvond. Daarom heeft ze heel nadrukkelijk een van Samantha's armen opgetild om te controleren of het wel echt was. Ze zegt: Haar arm voelde warm en volkomen normaal aan. Ik heb haar van top tot teen aangeraakt en ze was overal even echt als jij en ik. Angela vroeg Samantha vervolgens of ze het lekker zou vinden om even bij haar ouders in bed te kruipen voor een knuffel. Ze riep haar man, zodat ook hij Samantha kon zien, maar kreeg hem niet wakker. Ze zegt: Ik wilde niet te hard roepen, uit angst dat het lawaai of de onrust Samantha zou verjagen. Toen ik hem niet wakker kon krijgen, besloot ik dat ik hem beter kon laten slapen. Daarna nam ze Samantha bij de hand, liep naar haar kant van het bed en samen kropen ze erin. Angela zegt:

Ze nestelde zich heel vanzelfsprekend lekker dicht tegen me aan, zoals ze dat altijd deed. Opnieuw streelde ik haar lange haar, dat op het kussen lag, en het voelde precies zoals voorheen. Na een paar minuten zei Samantha: Ik ben moe. Ik moet nu gaan, mamma. Terwijl Samantha dit zei zag Angela dat ze naar de hoek van de kamer keek waar ze was verschenen: Ze zegt: Het was alsof Samantha naar iemand keek, en alsof haar werd gezegd dat ze moest terugkomen. Ik kon daar helemaal niets zien, maar ik weet zeker dat mijn dochter de aanwijzingen van iemand opvolgde. Angela vroeg haar dochtertje: Kom je nog eens terug om me op te zoeken? maar het kind antwoordde niet. Angela zegt: Het volgende moment verdween ze gewoon. Ik keek meteen weer op de klok en het was precies twintig voor zes in de ochtend. Het had alles bij elkaar tien minuten geduurd.   Angela's herinneringen aan haar gevoelens van dat moment zijn heel levendig. 'Ik zal nooit vergeten hoe ongelooflijk opgelucht ik me voelde. Vanuit de hel van mijn verdriet kwam ik in die onvoorstelbare vrede, in de wetenschap dat er leven na de dood is. Deze ervaring heeft Angela's visie op het leven totaal veranderd. Ze verklaart het als volgt: Ik moet bekennen dat ik zeer materialistisch was ingesteld en geen echt religieuze overtuiging had, maar sinds ik Samantha heb gezien nadat ze was gestorven, weet ik zeker dat het leven ná de dood niet ophoudt. Het was onvermijdelijk dat mijn opvattingen zich drastisch wijzigden.
A. R. M.


counter free
Google Analytics Alternative