Hier een verhaal van iets bijzonders wat ik in mijn jeugd mee maakte.

 

Een Engel op mijn pad,

 

In mijn jeugd lag mijn moeder vaak in het ziekenhuis met aansluitend een paar maanden rusthuis om te herstellen.

Zo ging dat vroeger.

Buiten ons als gezin met 4 kinderen waarvan ik de oudste was , waren er ook nog een Opa en Opoe in huis 

(een Opoe die ook vaak ziek was) en dat was best zwaar. 

Er kwam veel op mijn jonge schouders neer...Maar dat was nu eenmaal zo!

Daar ben ik sterk van geworden. Voor mijn vader en moeder was het ook niet gemakkelijk!

 

Op een dag, ik  was 14 jaar oud,  moest ik met een 1 broertje voor op de fiets en 1 broertje achterop de fiets 8 km fietsen naar het Rusthuis waar mijn moeder was.

Mijn vader was met een vriend de kamer aan het behangen voor als mijn moeder thuis zou komen.

Onderweg fietste er een vrouw met me mee. Ben haar nooit vergeten en zie haar nog voor me.

Ik zag haar steeds alleen maar vanaf de zijkant. Grijs haar en een knotje...en ze zag er lief uit!

Normaal was ik heel stil maar ik herinner me dat ik tegen haar volop praatte.

 

Bij een drukke maar overzichtelijke kruising , vlak bij het Rusthuis, hielp zij me de weg over....

Ik keek dankbaar naar haar om ,  maar.... zij was in geen velden of wegen te bekennen...

 

Heel vaak moet ik aan haar denken tot ik begreep dat zij een Engel moet zijn geweest.

Die kijken je ook vaak niet rechtstreeks aan.

Zij heeft me beschermd!

Op de terugweg heb ik haar niet gezien....maar ze was er vast.

Kreeg toen ook nog een lekke band terwijl ik niet wist hoe gauw ik thuis moest komen, met de blijde boodschap dat mijn moeder de volgende dag naar huis mocht.

Mijn vader en zijn vriend hebben tot diep in de nacht door gewerkt om het behangen klaar te krijgen.

Toen mijn moeder thus kwam herinner ik me dat ze zei; wat is het hier klein en ze huilde.

Maar na 3 maanden Rusthuis en daarvoor ziekenhuis dan mag dat ook...maar het raakte me wel!
H. K.

counter free

Google Analytics Alternative