DE MENS, ZIJN KERK EN ZIJN BESTAANSNOOD.  
Hoe langer hoe sterker vormt zich bij moderne, bewust levende katkolieken het besef, dat het snel bergaf gaat met de existentiële verbondenheid aan de Kerk. Met het tellen van de zondagse kerkgangers moet men niet menen meteen de existentiële verbondenheid met de Kerk te hebben gepeild, want enorm veel kerkgangers (vooral Brabant en Limburg) hebben deze levende verbondenheid al lang verloren. Zelf ben ik jaren in Limburg geweest en heb ik dat verschijnsel herhaaldelijk kunnen constateren. Het gaan naar de kerk heeft daar voor zeer velen een maatschappelijk voordeel, in elk geval zal het niet gaan dikwijls geen voordeel opleveren. Zegt hun echter in het dagelijkse leven die kerkgang en wat ze er meemaken iets? Wij betwijfelen het in sterke mate. Ik hoorde van iemand, die geregeld het Limburgse volk beluistert in cafeetjes en andere gelegenheden, dat het ontstellend is hoe geestelijk leeg dat kerkgaan hun laat. Mijn zegsman is ervan overtuigd, dat de jeugd reeds grotendeels innerlijk vervreemd van de Kerk en ook heel wat ouderen geruisloos van haar weg glijden. 

Feestelijke sacramentsprocessies, beeldenoptochten en bedevaarten kunnen dit werkelijk niet goed maken. De Kerk is in nood, niet enkel (of misschien nog het minst?) achter het ijzeren gordijn. Mijn confrater drs. Rosier heeft in verschillende bladen en periodieken zijn religieuze bevindingen in arbeidsmilieus van verschillende landen geschetst. Men vat ze nog al tamelijk optimistisch op, omdat hij in tegenstelling met enkele andere sociologen en psychologen de stelling verdedigt, dat die arbeiders niet ,,atheïstisch'' zijn en in de grond nog religieus zijn aan te spreken. Dit moge zo zijn, maar zelfs deze optimist verkondigt vrijwel op elke pagina van zijn geschriften, dat die mensen met de ,,Kerk'' geen raad weten. Hele arbeidsmilieus in Frankrijk, Italië en Spanje achten het naar de kerk gaan tegen de solidariteit met de arbeidersklasse, want in de georganiseerde Kerk zien zij de ,,andere'', klasse vijandige zijde, waar zij niet thuis horen. Voor de gewone parochie geestelijken voelen zij op z'n zachts grote onverschilligheid en meestal verachting en afkeer. Het traditionele kerkelijke doen staat hun tegen en het aanschijn der zichtbare Kerk is hun niet sympathiek. Voor de Christus gestalte van de Evangeliën koesteren de meesten nog wel sympathie, maar niet voor zijn ,,ambtelijke'' vertegenwoordigers. Nog sterker: Ik ken moderne spirituele geestelijken, die hun hart vasthouden wanneer intens innerlijk levende zoekers toenadering verlangen tot de katholieke Kerk. Zij vinden het natuurlijk heerlijk, dat zij willen komen tot de katholieke waarheid en tot de sacramentele bronnen des heils, maar. Dat maar? Wel zij houden nu reeds hun hart vast over de teleurstellingen, welke deze geestelijke dieperiken zullen beleven temidden van het gedoe in menige parochiekerk. 

Zij zijn bang hoe hun honger naar frisse en versterkende geestelijke spijs niet zal worden gelenigd, hoe het traditionele gedoe en de geestelijke sloomheid van het kerkvolk hen bitter teleur zal stellen. Ze denken met schrik hoe meestal een echt geestelijk gesprek met doorsnee kerkgangers haast tot het ongerijmde behoort en menig zielzorger bij huisbezoek niet eens komt tot een ontmoeting in Christus. Nu gaan er wel veel stemmen op om verandering te brengen in al deze dingen, maar hoe weinig gehoor vinden zij vaak en hoe traag verloopt alles in dit reuze organisme van de Kerk. Hoeveel weerstand moet de vernieuwing niet ondervinden van hoog tot laag, van gezapig kerkvolk en menig geestelijke? Ja velen zijn het roerend eens met Prof van der Pol: ,,De dingen, waarover bij voorkeur wordt gepreekt, de wijze waarop de godsdienst op school en in de kerk wordt ,,uitgelegd'' de manier waarop de kerkelijke mensen met elkaar omgaan, het doen en laten van de Kerk en haar ambtsdragers, de vorm van de godsdienstoefeningen, alles schijnt verouderd, niets van dit alles spreekt de grote massa der mensen werkelijk meer aan. Maar het zal nog wel een tijd bij het oude blijven tot het werkelijk niet meer langer gaat. Of zijn deze verontruste vernieuwers te ongeduldig en hebben zij niet voldoende vertrouwen in de regeneratieve krachten van de Kerk? Mogelijk, maar de historie der Kerk leert ook ondubbelzinnig hoe men door te lang treuzelen en afwachten vaak Ruïneuze catastrofen over zich afroept. Reformatie zal nodig zijn en deze behoort ook ,,tijdig'' te wezen, want anders kan de voorgenomen reformatie in revolutie omslaan.

Wij achten dit gevaar binnen afzienbare toekomst hier en daar niet onmogelijk. De Kerk beleeft inderdaad een ontzaglijke moeilijke tijd. Iets doen en alvast de hernieuwing aanpakken kan riskant zijn, maar niets doen en sloom laten betijen lijkt ons wel de grootste zonde van verzuim in onze tijd. Staan wij voor een kerkelijke Reformatie of Revolutie? Welnee, Eerwaarde, wij staan allemaal voor een Evolutie, voor een actie van evolutie -- zonder uitzondering -- en ook de katholieke kerk hoort er bij. Een aanvaarden van dit menselijk goddelijk proces zou voor de kerk een stap in de goede richting kunnen betekenen en kon zij ook misschien verdere teleurstellingen besparen, als zij tenminste dan ook b wilde zeggen. Maar wij begrijpen ook, dat u meer voor een Reformatie voelt, ja zelfs aan een Revolutie nog de voorkeur geeft, dan een Evolutie te aanvaarden die de kerk en haar leerstellingen in menig opzicht van grond uit zou veranderen en doen wijzigen. Want een evolutie is een innerlijk proces, een ,,natuurverschijnsel'', dat met de wetten van groei en volmaking te maken heeft, dat de Kosmos raakt en de Schepping, dat zich van aardse sentimenten, tradities en belangen niets aantrekt, dat definitief en meestal radicaal is en dus ook niet genegen, om met het achtergeblevene nog compromissen te sluiten, wat een Reformatie in zekere zin wel doet, zij reformeert slechts, zonder de grondbeginselen, haar premissen aan te tasten, zij vult ,,de nieuwe wijn in oude zakken'' en kan dan weer een poosje voort. 

Maar op de duur zal er praktisch niets meer te reformeren overblijven -- of er moet een zodanige verandering plaats vinden, dat van het oude zo goed als niets meer overblijft en er dus toch van evolutie sprake is. In dit geval is dan ook het gezicht der kerk radicaal veranderd en zullen zich zelfs de statige kathedralen niet meer op hun gemak voelen. Deze getuigenissen van een wel zeer merkwaardige manier van godsdienstoefening -- wij denken nu vanuit het jaar twee of drie duizend -- zullen een andere bestemming moeten krijgen (als zij niet gesloopt worden), want de waarlijk bewuste godsdienst zal met deze soort bouwwerken geen raad meer weten. Hij heeft de middeleeuwse gotiek of renaissance voor zijn godsbesef niet meer nodig, de ,,Heere'' van het jaar drieduizend doet het met minder, geachte lezer en is waarheid! De Heere! Ja. Eerwaarde. Hij is het -- om Wie zich in wezen alles draait, ook dat wat wij ,,evolutie'' noemen. De Heere, de God van al het Leven! Wie is God? Wat is GOD? Wij kennen helaas uw antwoord en staan dan voor Adam en Eva, voor de braambossen en voor het laatste oordeel. Dus -- voor uw God van het oude testament! En als wij verder met u doorpraten, komen wij voor Christus de zaligmaker te staan en voor de heilige Geest en de heilige Maagd, de erfzonde en de doodzonden, het verlossingsmysterie en de H. Eucharistie en belanden wij midden in een theologie, die -- volgens de geestelijke wetenschappen dan -- met de Goddelijke waarheden niets gemeen heeft! 

Stuk voor stuk zijn uw leerstellingen fout, tenminste als zij zich op God en Zijn scheppingsdaad, op Christus en het hemelse gezag beroepen, of de Kerk moet er een eigen hemel en aarde op na houden en dan heeft u verder geen last meer van ons. U glimlacht en haalt de schouders op en misschien doen wij het ook -- uit wanhoop dan, want er zijn geen bruggen te slaan tussen de uwe en onze God, wij zouden niet eens verstaanbaar met elkaar kunnen praten, omdat onze talen verschillen en ook onze goden er een andere terminologie op na houden. En is begrijpelijk. Want - uw goden, eerwaarde, zijn allereerst personen, de onze -- zijn krachten, gevoel, werking! Of -- als het personen zijn -- en die goden zijn er ook -- dan zijn het mensen zoals wij het zijn, alleen -- dat zij een heel stuk verder zijn dan wij en ten dele reeds het Goddelijk Al hebben bereikt, zoals Christus, de Eerstgeborene in de Goddelijke Ruimte! Ja, kerk, als u dit kon aanvaarden, begon misschien uw geestelijke doorbraak en hoefde u geen revolutie meer te vrezen. Eerwaarde. Want Christus is niet dat wassenbeeld wat u van Hem gemaakt heeft en waardoor ,,de mensen met de Kerk geen raad meer weten'' Christus is noch God, noch ,,ein Übermensch''. ,,Christus was en is de eerste Meester in de Ruimte'', zegt Gene Zijde in de Volkeren der Aarde. Hij is het, die de mens als u en wij, Zijn volgelingen in de schepping en wonderwerelden Gods voerde. Heeft u nooit gedacht, dat Christus dezelfde weg heeft moeten afleggen, die u bezig bent af te leggen? Zo waar er een God is, zo waar was Christus mens! Nu is Hij het hoogste wezen in Gods Ruimte, het direct contact tussen u en uw hemelse Vader. Zegt het u niets? 

Ons zegt het, dat GOD geen onrechtvaardigheid duldt. God is liefde! God kan geen onderscheid maken, niet voor één Zijn kinderen. Voor allen schiep Hij dezelfde Evolutie! ,,O Res mirabilis, manducat Dominum Pauper, servus et humilis.'' ,,O ongehoord mirakel! Hier eet de arme en ellendige slaaf zijn Meester!'' Nee, dit is geen grap, geachte lezer, maar de woorden van St. Thomas over het mysterie der H. Communie, wat het éénzijn met Christus betekent, ,,de sublieme vereniging van de hoogste rijkdom en de diepste armoede'', aldus de Kerk! Hebben wij niet gelijk als wij zeggen, dat onze talen verschillen? En hebben de mensen niet gelijk -- de mensen van de twintigste eeuw -- die met de kerk geen raad meer weten? ,,Hier eet de arme en ellendige slaaf zijn Meester!'' Als er ooit een typisch voorbeeld van het welhaast obscene bewustzijn van deze belijdenis bestaat, dan is het deze verzuchting van de ,,Heilige'' Thomas. Stelt u zich eens deze bezoedeling in gedachte voor!? En dat noemt de kerk dan ,,een sublieme vereniging!'' Maar de mensen willen geen ellendige slaven meer zijn, ook dat brengt het verruimde, hedendaagse bewustzijn in opstand. Buiten de kerk moet de mens al zijn krachten inspannen en gebruiken, om zich in deze veeleisende wereld staande te kunnen houden. Hij groeit daardoor en wordt zich van zijn krachten en gaven bewust. Binnen de muren van de kerk gaat de mens onder narcose, houdt zijn zelfstandigheid op en wordt hij slaaf onder slaven, slaaf van een oncontroleerbaar geloof, van ceremoniën en geestelijke voogdijschap, hij wordt een geestelijke kreupele die door vrees is bevangen, vrees voor het helse vuur en de verdoemenis, vrees voor de zonde, voor een legio van zonden, waarvan de kerk een studie heeft gemaakt, waarmee ieder normaal gevoel in de mens -- volgens de zonde faculteit -- tot doodzonden wordt verklaart. Het ideaal zijn dan het nonnetje en de monnik, de uitverkorenen van Onze Lieve Heer! Wie de wetten van de Ruimte kent -- en deze leren u de geestelijke wetenschappen, met name de Kosmologie van Jozef Rulof, -- die beseft dan ook hoe onmenselijk en verkeerd deze klooster allures van de kerk zijn en hoezeer deze tegen alle Goddelijke wetten ingaan. 

En niet slechts haar -- wat wij noemen -- klooster allures! Haar hele theologische hemel reikt niet hoger dan haar kerktorens, bij de haan of het namaak kruis houdt de H. Geest op en wat er overblijft zijn de zwarte rokken van een onfris bewustzijn en de copyrights by the Bible! Wie is GOD? Wat is GOD? ,,In de eerste plaats'', zegt de ingewijde, leer God anders zien Hij is niet de God van wraak en verdoemenis, voor wie miljoenen gelovige mensen rillen en beven, maar Hij is een Vader van Liefde. God is evenmin een persoon. GOD IS LEVEN! Al het leven in de Ruimte, het is GOD! God is natuur. God is planeet. God is elementaire kracht. God is Wet -- GOD IS ALLES! Vertel dit eens vanaf uw kansel, eerwaarde en u zult de zucht van verademing horen, die door de kerk gaat! De narcose zou meteen ophouden en de ogen die naar u kijken zouden plotseling blijken het leven te hebben ontvangen, want er viel licht in de duisternis! Duisternis, ja! Ontzettend duister is het in dat bewustzijn, dat gewroet heeft, niets dan gewroet heeft in alle mogelijkheden van zonde en zondige begeerlijkheden. Wie er in staat is, zo vele mogelijkheden van zonde te ontdekken, zoals deze in diklijvige katholieke werken breedvoerig worden besproken en opgenoemd, moet daar toch zelf ergens afstemming op hebben, volgens Freud en zijn psychoanalyse dan, waar of niet? 

Maar het bewustzijn van de gelovige wordt door deze zwoele bedreiging met de zonde mismaakt en verkracht en dit begint al bij het kind -- wat nog het ergste is. ,,Blijf niet langer deze onzin aanvaarden,'' zegt Gene Zijde in de Volkeren der Aarde, ,,want uw leven staat stil. Durf te denken! God en Christus willen, dat gij denkt, zelf voelt! U moet u niet laten leven! Leef zelf! Hiervoor kwam Christus tot u! Hiervoor zette Christus zijn Heilig Leven in!'' Durf te denken! Ja, eerwaarde, de mens van heden is aan het denken geslagen, de stuwing van de stof heeft ook het innerlijk leven wakker geschud, hij roept nu inderdaad, ,,om uitzicht en om bevrijding in zijn bestaansnood!'' -- In zijn innerlijke bestaansnood, waarvoor de kerken hoofdzakelijk verantwoordelijk zijn. Maar Gene Zijde komt de mens te hulp en zegt: ,,Eerst nu is het mogelijk om op deze wijze tot uw leven te spreken, eeuwen terug zou dit niet mogelijk zijn geweest, in die tijd werden onze instrumenten levend verbrand! De Meesters uit ons leven schenken u thans het Goddelijke weten! Uit naam van Christus komt het tot u! Miljoenen mensen zijn in opstand gekomen, doordat zij de verhaalde nonsens niet langer meer konden aanvaarden. De natuurlijke wetten van God hebben geestelijke en Goddelijke betekenis, die van de Bijbel raken slechts het menselijke gevoelsleven, het naïef geschoolde kind! Ook een aardse geleerde kan u deze wijsheid niet schenken, dit kan alleen de geestelijk bewuste, de astrale persoonlijkheid, die de wetten van God, zoals ze zijn geschapen, heeft leren kennen, maar vooral ze zich heeft kunnen eigen maken! Nu zullen deze bewijzen u worden gegeven. Of bent u nog niet zover, dat u ze voor uw leven aanvaarden kunt? U moet dan nog voor de waarachtige schepping Gods ontwaken!''Tot zover, eerwaarde Heer! 
B. van Baden.  



counter free
Google Analytics Alternative