,,HEB LIEF, AL WAT LEEFT!" 
Het behoeft geen nader betoog, dat onze vrienden -- de dieren -- recht hebben op liefde, bescherming en hulpverlening van de mens. De mens als hoogste bewustzijn op aarde, is verantwoordelijk voor al het leven dat hem omringt. Marteling, mishandeling of verwaarlozing van dieren, moet dan ook worden bestreden, overal waar dit voorkomt. De geestelijk ontwaakte mens dient toezicht te houden op zijn medemens, die zijn verantwoordelijkheid ten opzichte van het dier nog niet beseft en deze levens nog niet met liefde tegemoet kan treden. De Wereldfederatie van Dierenbescherming is in dit geval de aangewezen instantie, die in zeer vele gevallen reeds verbetering kon brengen in het lot van onze vrienden -- de dieren. Deze beweging dient dan ook te worden gesteund en geholpen, waar dit mogelijk is, want helaas is de positie van het dier nog niet in alle gevallen of overal veilig gesteld. Zolang er nog landen zijn waar de dierenmishandeling tot de ,,nationale sport" wordt gerekend, zolang er nog dieren voor slavenarbeid worden gebruikt, zolang er nog dierenverwaarlozing en vivisectie bestaat, zolang zal de verlichte mens dienen te vechten tegen deze wantoestanden, die een schandvlek vormen voor ons mens zijn! Wij willen in dit artikel niet herhalen wat de Vereniging voor Dierenbescherming reeds zo dikwijls hebben gepubliceerd. Iedereen kent de -- zelfs in ons beschaafde landje! -- helaas nog vrij dikwijls voorkomende gevallen van ergerlijke dierenmishandeling. Iedereen behoort thans op de hoogte te zijn van het ellendige bestaan, dat vele honden en paarden lijden. In vele landen heeft men reeds radicaal ingegrepen en langzaam maar zeker zal het leven van het dier overal beschermd zijn. Zover zijn we echter voorlopig nog lang niet. 

Wanneer wij constateren dat de stierengevechten in Spanje als het ware een industrie zijn gaan vormen, dan wordt het toch tijd om ons af te vragen of hierin geen verandering kan worden aangebracht. Vanaf Pasen tot ver in het najaar worden stierengevechten georganiseerd op alle zon en feestdagen en elke dag worden zes tot acht stieren ,,verbruikt". Het is nog niet zolang geleden, dat het paard als afweerschild werd gebruikt in Spanje. Thans zijn de paarden, volgens wettelijk voorschrift, geharnast, wat echter niet betekent, dat zulke ongelukkige dieren niet vaak hun levens moeten laten, terwille van de op sensatie beluste mens. Het mag als algemeen bekend worden geacht, dat de eisen van het Spaanse publiek steeds hoger zijn geworden. De lust naar sensatie en wreedheid neemt nog steeds toe! Dit is ook de reden, waarom een voor Spanje's meest befaamde stierenvechter ,,Torero-suicido" (zelfmoord stierenvechter) zich heeft teruggetrokken met de woorden: ,,Niet de stieren boezemen mij angst in, maar de mens, die steeds meer wil" En dit terwijl deze torero voor elk stierengevecht niet minder 500.000 peseta's ontving (ongeveer f50.000 gulden)!! Deze lust naar sensatie en wreedheid is ook de voedingsbodem geweest voor de z.g. ,,afeitado". Hierbij worden de horens van de stier afgezaagd tot op het merg! 

Om het bloeden te voorkomen van de wond, wordt die uitgebrand en het gat geplombeerd met een houten pin. Daarna worden de horens bijgesneden en bijgevijld, geolied en gepolitoerd, zodat prakties niemand hier iets van merkt. Deze behandeling is zeer pijnlijk en wreed en dient, dat de stier niet zijn horens durft te gebruiken vanwege de felle pijn, die elke aanraking hem bezorgt! De torero loop zodoende minder risico, terwijl het publiek toch zijn oerdriften kan bevredigen. Het is beschamend, dat zulke dingen nog in deze eeuw mogelijk zijn. Het doet ons vreemd aan wanneer wij een ,,torero" gezegend zien worden door zijn priester, alvorens hij tot zijn afbraak overgaat in de arena! Wie is feitelijk de hoofdschuldige in dit drama? Het publiek, de stierenvechter of de geestelijkheid, die zich niet hiertegen verzet? Waarom treedt de kerk niet krachtig op tegen deze wantoestanden? Heeft zij -- juist in dit land -- niet haast een onbeperkte macht en gezag? De mens heeft voor zichzelf veel ellende geschapen. De door de eeuwen heen opgestapelde disharmonie van generatie op generatie dreigt ons soms haast te verstikken in een poel van afbraak. Uiteindelijk echter oogsten wij slechts wat wij zelf hebben gezaaid. Wij zelf zijn schuldig aan alle afbraak die wij beleven. Het dier echter staat buiten alle schuld. Het dier heeft niets met deze ellende te maken en het is dan ook misdadig om het hierin te betrekken. Niet alleen tegenover de mens, maar ook tegenover het dier zullen wij verantwoording moeten afleggen. Ook dit leven behoort bij Gods schepping en ook deze rekening zal tot de laatste cent moeten worden betaald. Laten wij ook daarom het dier in liefde tegemoet treden. Wij zullen niets dan liefde terug ontvangen. 
S.W.



counter free
Google Analytics Alternative