BESCHIKT DE MENS OVER LEVEN EN DOOD? 
Is de levensduur van een mens iets dat afhankelijk is van de lichamelijke omstandigheden van de persoon, of is door een hogere macht beschikt wanneer wij dit leven moeten onderbreken? Wij spreken met opzet liever niet van sterven, omdat dit woord feitelijk onjuist is. In verscheidene artikelen hebben wij reeds over dit onderwerp geschreven, zodat wij hierbij nu niet meer lang kunnen blijven stilstaan. Voldoende zij op te merken, dat in der loop der tijden de theologen, de wijsgeren en nu eindelijk vooraanstaande mensen der wetenschap ervan werden overtuigd dat het leven onsterfelijk is en dat alleen de levensvorm moet vergaan. Het feit dat er een geboorte plaats vindt, houdt tevens in dat er ook een dood moet volgen. Metafysisch gezien zou dit niet anders kunnen zijn! Hieruit volgt, dat als het leven zelf continu is er ook geen begin is geweest! Inderdaad leert ons de mystieke wijsbegeerte dat de Wereldgeest, waar al het leven uit ontstaat, geen begin en geen einde kent. Het feit dus dat onze aarde eens is ontstaan, houdt in dat zij eens zal moeten verdwijnen. Dit proces noemen wij geboorte en dood en wij als mens moeten ook aan deze natuurwet gevolg geven. Nimmer zullen wij in deze wetten beslissend kunnen ingrijpen! Hoe staat het nu echter met het ,,stervensuur" van de mens? Is dit van tevoren  ,,bepaald", of is dit geheel willekeurig en afhankelijk van diverse omstandigheden? Laten wij eerst enkele feiten bezien: Iemand die ,,kerngezond" is en lichamelijk niet de minste stoornis heeft, kan op slag ,,doodblijven".

De wetenschap staat soms in zulk een geval voor een raadsel. In de meeste gevallen zal zij na onderzoek toch menen een ,,doodsoorzaak" te hebben geconstateerd maar zij maakt, zoals gewoonlijk, de fout om de zaken te verdraaien! Het is namelijk niet zo, dat dit leven wordt beëindigd door een stoffelijke stoornis, maar precies andersom. Doordat het leven zich terugtrekt ontstaat een stoffelijke stoornis! Dit is een verschil van kardinale betekenis. Wij moeten niet vanuit het stoffelijke het geestelijke reconstrueren, maar de geest gebruiken om de stof te doorgronden. Dat de wetenschap deze wijze van denken niet navolgt, behoeft ons niet te verwonderen aangezien zij zich alleen ophoudt met ,,concrete" feiten. Geest heeft geen gewicht, is niet te zien, horen of voelen en ,,derhalve" bestaat hij niet! Goethe heeft eens hierover, op de hem eigen fijne wijze, een treffende uitspraak gedaan. Een ander geval: Een persoon is zeer ernstig ziek. De dokter komt en vertelt aan de familieleden dat de patiënt hoogstens nog een week te leven heeft. De persoon in kwestie -- een moeder -- wacht echter op haar zoon, die vanuit Australië moet overkomen. Haar kind zal pas over zes weken hier kunnen zijn, dus menselijkerwijze gesproken zal de zoon zijn stervende moeder niet meer levend aantreffen. Hoe is nu de praktijk? In vele gevallen zal de stervende moeder -- door een innerlijke kracht, de wetenschap ten spijt, blijven leven, totdat het grote afscheid kan worden genomen. Hierna geeft zij zich over en sterft rustig. Elke arts weet dat de geestestoestand van de zieke -- vooral bij chronische ziekten -- primair moet worden geacht voor de genezing. De ene patiënt die zeer ernstig ziek is zal hierdoor relatief snel kunnen genezen, doordat zijn ,,wil" om beter te worden wordt ingeschakeld, terwijl de ander, minder ernstig ziek, een volledig herstel niet meer zal mogen beleven. Wat zijn dit voor raadsels?

Wij spraken van ,wil" maar weet de wetenschap wel wat ,,wil" is en kent zij de geestelijke bron die deze ,,wil" kan stuwen of verlammen? Zou het niet zo kunnen zijn, dat de Wereldgeest in de persoonlijkheid zichzelf een bepaalde tijd heeft opgelegd om zich in dit leven te manifesteren als stofmens en dat deze ziel -- ons deel van de Wereldgeest -- zich op bepaalde tijd terugtrekt en hierdoor het lichaam tot ,,afsterven" dwingt!! Zou dit proces niet kunnen afhangen van en samen gaan met de reïncarnatie? Dit zou een verklaring geven voor het feit, dat de ene mens het gevoel heeft om verder te willen leven, terwijl de ander juist op de dood wacht! Dit zou ook een verklaring geven voor het feit, dat iemand die ogenschijnlijk kerngezond is op slag kan doodblijven! De geestelijke secondewijzer staat eenvoudig stil! Nu is hiermede echter nog niet het geval opgelost van de moeder die haar leven weet te verlengen! Het is echter zo, dat de mens niet altijd zijn leven kan prolongeren als hij zijn hele wil inzet! Sommigen kunnen het en anderen niet, terwijl de wil in beide gevallen even sterk wordt ingezet! Juist deze uitzonderingsgevallen kunnen echter deze stelling alleen maar bevestigen! Is het niet redelijk als wij veronderstellen, dat een mens wel eerder dit tranendal mag verlaten, als zijn taak is beëindigd, maar nooit later? De moeder nu, die haar taak heeft volbracht en op sterven ligt, zal dan alleen haar leven kunnen verlengen, als de kosmische wijzer van haar leven nog niet op twaalf uur staat! Is dit wel het geval, dan is er niets meer te ,,willen" en overheerst de wet van de natuur. Misschien bent u van mening dat dit alles onzinnig lijkt. Hoe staat u echter tegenover de feiten waartegen een dokter zich ook te pletter loopt ondanks zijn zware studie? Is de dood niet het spookbeeld van elke arts uit roeping? Vechten onze geleerden niet dag in dag uit tegen dit mysterie? Gelooft u het ook niet dat het verschrikkelijk  is voor een chirurg om zijn patiënt, die hij met al zijn kunde heeft willen helpen, aan de dood af te staan zonder dat hij begrijpt waarom? De dood is voor deze helpers der mensheid een spookbeeld, omdat hij zo onredelijk lijkt. Hij grijpt juist daar in waar men het niet verwacht! Waar men het dikwijls wel verwacht, daar gebeurt het niet. Er zijn mensen van 80 jaar die met succes een zware operatie kunnen ondergaan, terwijl een jonge vrouw in de bloei van haar leven gedurende dezelfde operatie dood blijft onder het mes van de chirurg. Toeval meent u? Als wij enige waarde mogen hechten aan de mystieke wijsheden uit het Oosten -- en wij verzekeren u dat wij alle reden hebben om deze wijsheden te aanvaarden! -- dan mogen wij zeggen, dat toeval niet bestaat in deze wereld! Alles is berekend en uitgebalanceerd. Neen, wij kunnen niet in toeval meer geloven en hopen dat de wetenschap spoedig een nieuwe geestelijke weg van denken zal inslaan. Alleen dan zal zij weten de juiste beslissing te nemen, als zij voor het dilemma staat van ingrijpen of niet in de kwestie Leven en Dood!
H. R.


counter free
Google Analytics Alternative