KERKELIJKE BEMOEIZUCHT. 
Het vooruitstrevende R.K. Weekblad ,,De Nieuwe Eeuw'' verschijnt niet meer. Dit is te betreuren, want juist dit blad trachtte steeds opnieuw een frisse geest door haar gelederen te laten waaien, of is dit soms de oorzaak van de verdwijning? ,,De Linie'', strenger met het R.K. dogma verbonden dan ,,De Nieuwe Eeuw'' wil toch ook een enkele keer de barricade van de verstarring verbreken en men geeft daarom een huisvrouw het woord -- met het antwoord van de redactie -- over: Kinderen of geen kinderen. ,,Mag ik als gewone huisvrouw er mijn verwondering over uitspreken dat er zoveel mensen zijn die ons hierin de weg willen wijzen. Waarom toch? Waarom hebben wij hersenen van O.L. Heer gekregen, om ze aan de voeten van één of andere leider neer te leggen? Mijn huwelijksleven is een geheim tussen mijn man en mij. En de vraag of wij kinderen of geen kinderen zullen nemen wordt uitsluitend door ons beiden uitgeknobbeld. Wel wil ik u mededelen dat onze eerste vraag is: Is deze maatschappij kinderen waard? Zullen wij kinderen plaatsen in deze wereld, die er steeds weer kanonnenvlees van maakt en onze kinderen opvoedt tot moordenaars van andere kinderen? Het komt mij voor dat ieder echtpaar de consequenties van hun daden zelf moet dragen en dan lost zich vanzelf het bevolkingsvraagstuk op. En laat nu s.v.p. noch de Kerk noch de Staat zich hiermede gaan bemoeien.'' 

Citaten uit één der brieven die wij ontvingen naar aanleiding van onze artikelen gewijd aan de Sociale Week van Bordeaux over het gezin. Wij geloven niet dat de bovenstaande regels zonder meer typerend zijn voor de geestesinstelling van al onze lezers.(Thans nog niet. red.) Wij menen wel dat velen vandaag, ook onder de ,,trouwe'' katholieken, met deze en dergelijke gedachten enige moeite hebben. Het behoort nu eenmaal tot een wijd verbreid gevoelen dat de Kerk (wat verstaat men onder dit woord in dit verband?) zich teveel inlaat of bemoeit met zaken die tot de zuiver persoonlijke sfeer van het leven gerekend worden, met name geldt dit voor alle vragen rond gezin en huwelijk. En hiermede zijn we meteen midden in de moeilijkheden. Van de ene kant immers bezit de levenssfeer van de liefdevolle vruchtbaarheid in het huwelijk inderdaad een natuurlijke reserve, haar typisch eigen, juist door de innigste uitwisseling die de apartheid van het totale geluk van twee mensen vraagt. Van de andere kanten laten de moraal, de Kerk, de Staat zich ingrijpend met dit levensgebied in, zodat menigeen zich in zijn spontane vrijheid, die door de liefde gevraagd wordt, bedreigd en bekneld voelt. Komt dit alleen van de erfzonde die onze natuurlijke harmonie heeft geschonden en daardoor ons waakzaam heeft gemaakt voor de gevaren en verleidingen? Of berust het spreken van de Kerk en het leiden van de Overheid in deze materie op een dieper fundament? Inderdaad. En dat leert ons de natuur zelf. De liefde waarin twee mensen elkaar totaal ontmoeten heeft een exclusief karakter. Deze exclusiviteit verraadt zich in de liefdespoëzie van de gehele wereld en in de woorden van alle minnende die hun hartsgeheimen uitwisselen, door telkens en telkens te spreken van de ene die de uitverkorene is, de beste, de mooiste, de liefste. 

Uiteindelijk vormt deze exclusiviteit zelfs de diepste grond voor de beschroomdheid die de eenheid der geliefden omringen moet als met een afscherming van hun liefde. De liefde wil zich isoleren, omdat zij zo buitengewoon persoonlijk is en totaal door haar uitzonderlijkheid. Alleen de ene beminde kan en mag alles van de ander krijgen. Maar hierin juist benadert de menselijke liefde de Goddelijke. God kan ,,iedere'' mens totaal en uniek liefhebben, want Hij is door Zijn oneindigheid alles in allen. God bemint de mensen en de mensheid. Wanneer het geheim der huwelijksliefde hierin de Goddelijke totale liefde dichterbij komt, houdt dit tevens in dat de huwelijksliefde twee mensen zover boven hun eigen persoonlijkheid uitheft en in elkaar doet verloren gaan dat zij tegelijk als het ware intens de gehele mensheid gaan ,,liefhebben'', dat zij samen en in elkaar één grote mens worden. Zij zijn niet meer alleen, maar worden opgenomen in het voltooiende leven van geheel het mensdom. Daarom staat hun exclusieve innigheid ook natuurnoodzakelijk in dienst van de gehele mensheid. De mensheid blijft leven omdat altijd opnieuw twee mensen tezamen en alleen tot het niveau van het grootmenselijk leven worden opgevoerd in de vervoering die een beeld is (in het Woord van God bij voorkeur als symbool gebruikt) van de Goddelijke levens en liefdeskracht zelf. De mensheid, in één woord, blijft leven bij de gratie van de totale liefde van twee mensen alleen. Maar ook omgekeerd: De geheimenisvolle aantrekking die twee mensen tot elkaar brengt is niets anders en niets minder dan de vervoering die de grote levensstroom van de gehele mensheid in zich bevat. En hier ligt de diepste reden waarom huwelijk, gezin en vruchtbaarheid een gehele mensheid aangaan. 

Ook de nieuwe mensheid die in Christus hersteld, tevens het levensgebied van het huwelijk, verlost en bevrijd tegemoet kan treden. Verlost van zijn zinloosheid en daardoor van zijn verslaving aan de loutere harstocht alleen. Verlost ook van zijn uitzichtloosheid (,,is deze maatschappij kinderen waard?''). Want er bestaat boven iedere ,,maatschappij'' inderdaad een nieuwe mensheid waarin het volledig waard is te leven, te beminnen en vruchtbaar te zijn. Het huwelijksleven blijft dus een geheim tussen man en vrouw: Maar dit geheim bevat daardoor de dienst aan alle andere huwelijken en gezinnen, daarin ligt juist zijn geheimzinnige en boeiende aantrekkelijkheid. Kinderen zijn nooit onze prive-kinderen alleen: Zij zijn altijd kinderen van de gehele samenleving waarin zij worden geboren. Het bevolkingsvraagstuk lost zich op als allen zich inspannen om uit een gezonde levenswil het leven aan alle anderen mogelijk te maken, met andere woorden als de gehele maatschappij 'vruchtbaar' wil zijn uit liefde voor het leven zelf. En hierin gelooft de Kerk, omdat zij gelooft in de vernieuwing van het menselijk leven door de mens die God is: Christus. Het antwoord dat de redactie aan deze huisvrouw geeft, zal haar zeker niet bevredigen. Deze huisvrouw ,,denkt'' en denken is in De Kerk iets wat men niet kan tolereren en zoals wel blijkt, met alle inspanningen wordt tegengegaan. Het hele antwoord geeft de indruk van gezapigheid van iemand die zijn wijntje en sigaartje gebruikt en van de wereld weinig waarneemt. 
Redactie Europese Heraut. 



counter free
Google Analytics Alternative