EEN PRENATALE BIJNA-DOOD ERVARING.
Er zijn mij enkele prenatale bijna-dood ervaringen bekend. In de zwangerschap is er dan waarschijnlijk een medische omstandigheid geweest die het optreden van de bijna-dood ervaring bij de ongeboren baby heeft veroorzaakt.Dit is het verhaal van de bijna-dood ervaring van Jacqueline Beckers, genaamd 'Een BDE in de baarmoeder'.Voordat U mijn BDE gaat lezen zal ik, ter verduidelijking, enige uitleg geven. Mijn moeder had, ongeveer een jaar voordat zij zwanger werd een ziekte aan haar schildklier. Als gevolg hiervan werkte haar hormoonhuishouding niet goed en moest zij een operatie ondergaan. Na deze operatie ging het snel beter met haar en werd mijn moeder zwanger. In eerste instantie was zij zwanger van één kindje. De maand daarna werd zij ongesteld maar bleef toch zwanger. In de derde maand van haar zwangerschap werd er nog een eitje bevrucht. Vanaf dit moment was zij zwanger van een `tweeling`. In de vierde maand werd zij weer ongesteld en in de volgende cyclus werd er ook weer een eitje bevrucht. Mijn moeder droeg nu drie kinderen die, op het moment van de geboorte, respectievelijk negen, zeven en vijf maanden oud waren. Het jongste kindje is dood geboren.

Mijn BDE:Ik zweef omhoog tot ik onder het plafond blijf hangen. De kamer waar ik mij bevind is half licht. Naar beneden kijkend zie ik een vrouw op bed liggen. Ze ligt op haar zij en slaapt. Ik ken haar niet maar ik weet dat zij het lichaam is waar ik zojuist, via haar buik, uitgekomen ben. Mijn moeder maakt geen enkel gevoel in mij los. Zij is zich ook niet van mij bewust. Rechts en iets boven mij word ik een soort grot gewaar die buisvormig naar boven gaat. Het is er donkerder dan in de kamer. Ik word naar binnen getrokken en ik voel dat ik mij voortbeweeg in die tunnel. Wanneer ik mij bewust ben dat ik voel, word ik mij ook bewust dat ik een soort wit wolkje ben. Ik ben niet compact, niet stoffelijk, ik ben alleen maar. Tegelijkertijd zie ik vlakbij en schuin boven mij nog een wolkje en weet dat dit een van de andere twee zieltjes is uit moeders buik. Het voelt vertrouwd, bekend, hetzelfde en toch apart van mij. We gaan samen verder door die grotvormige tunnel. We gaan gewoon, er is geen bewuste gedachte van onderweg; ergens naartoe onderweg zijn. Dan is er licht, zo zacht en toch zo helder, ongebroken licht zo puur. Er is gras, er zijn struikjes. Bloemen zo mooi. Alles straalt in zulke prachtige kleuren als nooit meer gezien. Mijn hele verdere leven blijf ik geroerd worden door hemelluchten. Door het licht, dringend door wolken waardoor wolken gaan stralen…En bloemen waar de zon op schijnt…Zoekend naar die kleuren. Niets haalt het en toch ben ik altijd weer geraakt!We zijn nog steeds met ons tweeen maar hebben een groot samen-gevoel. We zijn vage vormen, sprankelende contouren. Dan zien we een hek. Dat hek is van hout en we kunnen er over, langs en doorheen kijken. We mogen niet verder. We voelen beiden wel het verlangen in ons. Er geen verschil is tussen voor of achter het hek. Alles straalt op dezelfde manier, het landschap glooit verder, de bloemen groeien door. Maar we mogen niet. Vanuit een punt in zichzelf vormt zich een gedaante. Nog stralender dan alles om ons heen en het straalt ook naar ons uit. Het ziet mij en ik voel mij herkend. 

Dit wezen weet wie ik ben en houdt zoveel van mij dat ik mij helemaal vol voel lopen met liefde. Pure liefde. Onuitsprekelijk. Ik wil opgaan in die liefde. In die liefde gaan. Mijn vorm afleggen en liefde zijn! Het liefdelicht communiceert met ons. Maakt contact met ons beiden. Een van ons mag door. Een van ons hoeft niet terug naar dat andere leven. Ik ben het bestaan daarvan zelfs al vergeten maar er zijn beelden gekomen over "daar". We willen niet, geen van beiden. Het gevoel terug te moeten voelt al zo zwaar, grijs en somber. Maar het liefdelicht is onverbiddelijk en tegelijk zo vol met liefde en begrip. Hij legt ons uit dat van ons tweeen er maar een in de stof hoeft te zijn en toch beiden zullen leren. Dat het liefde is waardoor je terug mag, dat het liefde is te weten dat de ander meelijdt. Het doet zo'n pijn, zo vreselijk veel pijn. Terug moeten, achterlaten. Het verscheurt me! Dan voel ik dat het liefdelicht me vervult met liefde en kracht. Ik weet dat ik altijd bij die liefde en kracht zal kunnen komen en dat het onuitputtelijk zal zijn. En vanuit dat weten maak ik de keus. Ik zal terug gaan. Ik zal dit leven leven en weten dat ik gekozen heb uit liefde. Ik mag zien hoe "broertje" overgaat. Het hek gaat niet open, nee, hij klimt er gewoon overheen. Boven het hek stopt hij nog. We maken contact, even stromen we in elkaar over.Dan is het voorbij.
J. B. R. 
counter free
Google Analytics Alternative